Προβολή ταινίας και συζήτηση (Κυριακή 28/12, 20.00)

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014 στις 8.00μ.μ. Προβολή ταινίας και συζήτηση.

Τα παιδιά της Άρνα (Arna’s Children), του Juliano Mer-Khamis και Danniel Danniel,

2004, 85’, ντοκιμαντέρ, πολιτική

Μια συγκλονιστική ταινία, με μια ισραηλινή, την Arna Mer-Khamis (πολιτική ακτιβίστρια παντρεμένη με τον Άραβα Σαλίμπα Χαμίς), να στήνει ένα θεατρικό εργαστήρι στη Τζενίν, με μαθητές μικρούς Παλαιστίνιους. Η κατοχή, όμως, θα καταστρέψει τις προσπάθειές της, ο ισραηλινός στρατός θα κατεδαφίσει το ίδιο το σπίτι που στέγαζε το θέατρο, οι δε μαθητές της στο ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα θα πάρουν ενεργά στην αντίσταση με σκληρό τίμημα.

Ο Juliano Mer-Khamis, Ισραηλινός ακτιβιστής με έντονη πολιτική δράση υπέρ των Παλαιστινίων, ηθοποιός και σκηνοθέτης, μετά την ισοπέδωση της Τζενίν από τις ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις επιστρέφει για να συνεχίσει το έργο της μητέρας του. Το 2004 γυρίζει την ταινία “Τα Παιδιά της Άρνα” και το 2006 συστήνει το “θέατρο της ελευθερίας”, ένα αυτοοργανωμένο θέατρο, που προσέφερε στους νεαρούς κατοίκους του καταυλισμού παραστάσεις και θεατρικά εργαστήρια ή κινηματογραφικά σεμινάρια, αλλά και την πρώτη δραματική σχολή στην Παλαιστίνη. Στις 4 Απριλίου 2011 δολοφονείται μπροστά στο θέατρο.

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με μέλος του Συλλόγου Αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό “Ιντιφάντα”.

Ματωμένη Κυριακή (Κυριακή 14 Δεκεμβρίου στις 8.00 μ.μ.)

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου στις 8.00 μ.μ.

Ματωμένη Κυριακή (Bloody Sunday). Σκηνοθεσία-σενάριο: Paul Greengrass.

Παίζουν: James Nesbitt, Nicholas Farrell, Tim Pigott-Smith, Allan Gildea. Βρετανία/Ιρλανδία, 2002, 107’, πολιτική.

Κυριακή, 30 Ιανουαρίου 1972. Η ειρηνική πορεία χιλιάδων κατοίκων της κωμόπολης Derry της Βόρειας Ιρλανδίας, που διοργάνωσε η Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Βόρειας Ιρλανδίας δέχεται τα πυρά του 1ου Τάγματος του Βρετανικού Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών. Όλοι τους ήταν άοπλοι πολίτες που έπαιρναν μέρος σε διαδήλωση ενάντια στη βρετανική κατοχή και σε ένα νόμο, σύμφωνα με τον οποίο οι συλλήψεις υπόπτων θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον οποιονδήποτε στη φυλακή χωρίς να προηγηθεί δίκη. Ο τραγικός απολογισμός της εντολής των επικεφαλής, “ να καθαριστεί το Derry από τους χούλιγκανς” ,είναι δεκατρείς νεκροί και δεκατέσσερις βαριά τραυματισμένοι (ο ένας υποκύπτει στα τραύματά του μετά από τέσσερις μήνες). Έξι από τους νεκρούς είναι ανήλικοι. Πέντε πυροβολούνται στην πλάτη.

Τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα, στις 15 Ιουνίου 2010, μετά από ενδελεχή έρευνα υπό την εποπτεία του πρώην δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου, Λόρδου Σεβίλ του Νιούντιγκεϊτ (Έκθεση Σεβίλ), δημοσιοποιείται το επίσημο πόρισμα για τα γεγονότα της Ματωμένης Κυριακής. Σύμφωνα με την Έκθεση, κανένα από τα θύματα δεν έφερε την παραμικρή ευθύνη, δε συνιστούσε απειλή ή έκανε κάτι που θα δικαιολογούσε τους πυροβολισμούς, ενώ κάποια από αυτά και τους τραυματίες έφευγαν ή βοηθούσαν άλλους τραυματίες την ώρα των πυροβολισμών. Ο στρατός ήταν αυτός που άνοιξε πυρ απροειδοποίητα και χωρίς να υπάρχει πριν κάποια πράξη εναντίον του. Κάποιοι από τους στρατιώτες δήλωσαν ψέματα σχετικά με τα γεγονότα.

Με οδηγό τις μαρτυρίες στρατιωτών και διαδηλωτών, που υπάρχουν στο βιβλίο του Ντον Μιούλαν (Don Mullan "Eyewitness Bloody Sunday", 1997), ο Πολ Γκρίνγκρας επιλέγει τη φόρμα του ντοκιμαντέρ και με κοφτά πλάνα εικονογραφεί τα γεγονότα εκείνης της Κυριακής, από τα ξημερώματα ως τα μεσάνυχτα, αναδομώντας με όλες τις λεπτομέρειες τον άξονα της τραγωδίας τόσο από την πλευρά των διαδηλωτών - με έμφαση στις ενέργειες, αλλά και στην προσωπικότητα του αρχηγού τους, Αϊβαν Κούπερ,- όσο και των βρετανών στρατιωτών. Η ρεαλιστική φωτογραφία, τα σκηνικά και το μοντάζ αφήνουν την εντύπωση ότι το φιλμ που παρακολουθούμε γυρίστηκε στο Derry την ίδια ακριβώς ημέρα που έλαβε χώρα το γεγονός. Ο Πολ Γκρίνγκρας τελειώνει την ταινία του προφητικά, βάζοντας τον ήρωά του, τον ειρηνιστή βουλευτή Αϊβαν Κούπερ, να λέει “Θα θερίσετε τον άνεμο”, ενώ νεαροί Ιρλανδοί μαζεύονται έξω από κάποιο αρχηγείο του IRA για να πάρουν όπλα. 

Κυριακή 30 Νοεμβρίου στις 8.00 μ.μ.: Ο ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΓΑΜΟΣ

Κυριακή 30 Νοεμβρίου στις 8.00 μ.μ.

Ο ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΓΑΜΟΣ NUNTA MUTA / SILENT WEDDING του Horatiu Malaele

Παίζουν: Meda Victor, Alexandru Potocean, Valentin Teodosiu

Μουσική: Alexandru Andries

Ρουμανία, Λουξεμβούργο, 2008, 87΄, κωμωδία, δράμα

Ένα ζευγάρι ετοιμάζεται να παντρευτεί. Όλο το χωριό συμμετέχει στις προετοιμασίες για το μεγάλο γλέντι, στο οποίο είναι όλοι καλεσμένοι. Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά τους μια πομπή οχημάτων του ρωσικού στρατού που τους ανακοινώνει πως ο Στάλιν πέθανε. Κηρύσσεται εθνικό πένθος και ο επικεφαλής του στρατιωτικού αποσπάσματος τους απαγορεύει να γλεντήσουν. Αυτοί όμως αποφασίζουν ότι τίποτα δε θα διακόψει τη χαρά τους και αποφασίζουν να γιορτάσουν το γάμο στα μουγκά. Το όλο χρονικό μας αποκαλύπτεται ως ένα μεγάλο φλας μπακ, καθώς ένα κινηματογραφικό συνεργείο, δεκαετίες αργότερα, επιχειρεί μια ιστορική διερεύνηση του τι συνέβη σ’ αυτό το χωριό.

Πολιτική σάτιρα, ηθογραφία, μαγικός ρεαλισμός, βουβό σινεμά και κωμωδία, θυμίζοντας το ανατρεπτικό χιούμορ του Κουστουρίτσα και τον κυνισμό του Μιχάλκοφ, ο Σιωπηλός Γάμος είναι μια ταινία, μοντέρνα και “παλιομοδίτικη”, κωμική και δραματική με θέμα τον τραγικό, ανώνυμο άνθρωπο της ιστορίας. Μπορούμε να τη δούμε σαν μια διαχρονική καταγγελία ενάντια σε κάθε είδους προπαγάνδα, εκείνων που δε σέβονται την ατομική και συλλογική συνείδηση ενός λαού.

Κυριακή 23/11: ''Με λένε Ερνέστο'' στις 20:00

Με λένε Ερνέστο (Infancia clandestina)

Μια ταινία του Αργεντίνου σκηνοθέτη Benjamín Ávila με τους: Natalia Oreiro, Ernesto Alterio, César Troncoso, Cristina Banegas, Teo Gutiérrez Moreno/ Έγχρωμη/ 110΄/ Παραγωγή: Αργεντινή, Ισπανία, Βραζιλία (2012).

Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο δωδεκάχρονος Χουάν (πήρε το όνομά του από τον Περόν) που επιστρέφει το 1979 με τους γονείς του, Κριστίνα και Οράτσιο, από την Κούβα. Η οικογένεια είχε αυτοεξοριστεί όταν ο δικτάτορας της Αργεντινής Χόρχε Βιντέλα, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με μια από τις πιο αιματηρές χούντες στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής, κατέλαβε την εξουσία, μετά το θάνατο του προέδρου Περόν, το 1976. Η επιστροφή στην Αργεντινή για τους ΄΄Μοντενερος΄΄ σηματοδοτεί τη συνέχιση του αγώνα με όλα τα μέσα ενάντια στη χούντα του στρατηγού Βιντέλα. Το πέρασμα στην παρανομία σημαίνει για το δωδεκάχρονο αγόρι πλήρη αλλαγή ταυτότητας, με άλλο όνομα, άλλη ημερομηνία γέννησης, μια καινούργια ζωή. Προσπαθώντας να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα και να καταλάβει την πολιτική κατάσταση, κρυφακούει τις συναντήσεις των γονιών και του θείου του με συντρόφους, καθώς περνούν λαθραία όπλα και αποχαιρετούν όσους συναγωνιστές σκοτώνονται στον αγώνα. Παράλληλα με την ένταση και την αγωνία που ζει ο Χουάν/Ερνέστο ερωτεύεται στο σχολείο την αδερφή του συμμαθητή του Μαρία και θέλει να φύγει μαζί της μακριά. 

Οι εντάσεις της διπλής ζωής του παιδιού, η λεπτομερής αποτύπωση των αντιθετικών συναισθημάτων, η τρυφερότητα της παιδικής ηλικίας και η απότομη ενηλικίωση, οδηγούν στην κορύφωση της ταινίας, λίγο πριν το τέλος και την καθιστούν εξαιρετικά υποβλητική και μαγική.

Κυριακή 16/11: Φράουλες και αίμα στις 20:00

Έγχρωμη αμερικάνικη, 109΄, 1970, του Stuart Hagmann με τους Bruce Davison, Kim Darby, Bud Cort, Murray MacLeod, Tom Foral. Επιπλέον συντελεστές: Ian Freebairn-Smith, Buffy Sainte-Marie, Neil Young

       
 “Πολλοί ρωτούν ποιοι είμαστε και μερικοί νομίζουν κιόλας πως το ξέρουν. Είμαστε, λέει, ένα μάτσο μυξιάρικα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Είναι δύσκολο να πω τι ακριβώς είμαστε. Αλλά δεν έχουμε μύξες. Εκείνο που έχουμε είναι φόβος κι ελπίδα. Ή μεταπτώσεις, καθώς λένε...”. Απόσπασμα από το βιβλίο-ντοκουμέντο του 19χρονου τότε Αμερικανού φοιτητή καταληψία James S. Kunen “Φράουλες και αίμα” (The Strawberry Statement, 1969).

       

 H ταινία “Φράουλες και αίμα”, βασισμένη στα γεγονότα, θα θυμίζει για πάντα το Berkley. Κλασσική ταινία της αντικουλτούρας της γενιάς του ’60, βασισμένη στο βιβλίο του φοιτητή James Simon Kunen, στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του ως φοιτητής από τα πραγματικά γεγονότα της εξέγερσης των φοιτητών την περίοδο 1966-’68 στο Πανεπιστήμιο της Columbia στη Νέα Υόρκη. Έμφαση δίνεται στα γεγονότα του Απριλίου 1968 όταν διαμαρτυρόμενοι φοιτητές κατέλαβαν το πανεπιστήμιο, εκφράζοντας την ολοκληρωτική απόρριψη του ιμπεριαλισμού των HΠA μαζί με την εναντίωσή τους για όλα τα μείζονα κοινωνικά ζητήματα που καθόρισαν τη δεκαετία του ’60. Παλεύουν ενάντια στην υποστήριξη της πρυτανείας στον πόλεμο του Βιετνάμ, στα κέντρα κατάταξης στο στρατό που λειτουργούν στο εσωτερικό του πανεπιστημίου και στις φυλετικές διακρίσεις, ενώ κύριο πεδίο δράσης τους γίνεται ο αγώνας ενάντια στο σύστημα και το ρόλο της εκπαίδευσης. H αναταραχή διαρκεί δύο μήνες και διαλύεται βίαια από την αστυνομία και την εθνοφυλακή. Το 1968 το πανεπιστήμιο του Berkley στο Σαν Φρανσίσκο γιορτάζει τα 100 χρόνια του. Το Μάη, έπειτα από πορεία συμπαράστασης στους γάλλους φοιτητές, καταλαμβάνεται με αντιρατσιστικά και αντιπολεμικά αιτήματα. Στην κατάληψη συμμετέχουν ο «Σύνδεσμος για τη σεξουαλική ελευθερία» και στελέχη της οργάνωσης των μαύρων “Black Power”. Στις 15 Mαΐου οι φοιτητές συγκρούονται με την αστυνομία, που πυροβολεί εναντίον του άοπλου πλήθους. Τραυματίζονται 100 περίπου καταληψίες.

       Ο Φιλανδός Stuart Hagmann δουλεύει με ερασιτέχνες ηθοποιούς, παρεμβάλλει μουσικά ιντερλούδια, αφηγείται, σαν να μιλά για την πιο γνωστή και αυτονόητη κι όμως την πιο σοβαρή ιστορία του κόσμου. Θα μείνει αξέχαστη η τελευταία σκηνή με τους φοιτητές να τραγουδάνε το “Give peace a chance”, καθισμένοι στο γυμναστήριο και τους μπάτσους να τους τραβολογάνε. Η ταινία είναι παραγωγή του 1970, περίοδο της χούντας στην Ελλάδα. Πρόλαβε και προβλήθηκε 3 μέρες πριν την πάρουν είδηση και την απαγορέψουν!! Τραγούδια γνωστών καλλιτεχνών της δεκαετίας του ’60 (John Lennon, Crosby, Stills, Nash & Young, Buffy Sainte-Marie, Thunderclap Newman, Richard Strauss, Neil Young, Ian Freebairn-Smith) ακούγονται καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ο τίτλος της ταινίας και του βιβλίου προέρχεται από την απαξιωτική δήλωση ενός εκ των ακαδημαϊκών του Columbia, του καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας Herbert L. Deane, σχετικά με τις απόψεις των φοιτητών για τη γενικότερη πολιτική του πανεπιστημίου: “Δε με ενδιαφέρουν περισσότερο από το αν τους αρέσουν ή όχι οι φράουλες!”, ανακοίνωσε σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο.

Kυριακή 9/11: Tlatelolco στις 20:00

"...Η αναταραχή πυροδοτήθηκε το καλοκαίρι του 1968, εξαιτίας της βίαιης επέμβασης των δυνάμεων ασφαλείας στους χώρους του πανεπιστημίου. H ένταση κλιμακώθηκε προς το τέλος του καλοκαιριού και το Σεπτέμβριο μέσα από μεγάλες διαδηλώσεις. Τα αιτήματα των διαδηλωτών διευρύνθηκαν από την αρχική καταδίκη της κρατικής βίας σε μια σειρά αιτημάτων που αφορούσαν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, τα χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος, αλλά και την εναντίωση στην προσπάθεια της κυβέρνησης να αναδείξει μέσω των ολυμπιακών αγώνων μια εικόνα για το Μεξικό, η οποία δεν ανταποκρινόταν στην πραγματική κατάσταση της χώρας. Πραγματικά, οι συνεχιζόμενες διαδηλώσεις λίγες μόνο εβδομάδες πριν την έναρξη των Αγώνων (5-27 Οκτωβρίου), δηλαδή παρουσία πολυάριθμων δημοσιογράφων, φαίνονταν να μεταδίδουν μια διαφορετική εικόνα για το Μεξικό από εκείνη που επιθυμούσε η κυβέρνηση.

Ο τερματισμός των διαδηλώσεων "επιτεύχθηκε" στις 2 Οκτωβρίου, τρεις μόνο ημέρες πριν την έναρξη των Αγώνων, με την ένοπλη επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας για τη διάλυση της διαδήλωσης εκείνης της ημέρας. Επρόκειτο για επιχείρηση στην οποία χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και ελικόπτερα. Υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 300 διαδηλωτές έχασαν τη ζωή τους, εκατοντάδες τραυματίστηκαν και αρκετές χιλιάδες συνελήφθησαν. Η σφαγή στην πλατεία των Τριών Πολιτισμών ή η σφαγή στην Tlatelolco, όπως έμεινε γνωστό το περιστατικό αυτό, διήρκεσε τέσσερις περίπου ώρες. Η βιαιότητα της επέμβασης, μάρτυρας της οποίας υπήρξε η πλειονότητα των απεσταλμένων Τύπου στην πόλη του Μεξικού στιγμάτισε τους Αγώνες και τη μεξικανική κυβέρνηση. Μάλιστα, σε έκτακτη σύνοδο της ΔΟΕ που πραγματοποιήθηκε την επομένη, η πρόταση για ματαίωση των Αγώνων απορρίφθηκε με διαφορά μόλις μιας ψήφου..."

από http://black-tracker.blogspot.gr/2007/07/tlatelolco-vhsrip.html

Κυριακή 2/11: Ο αγνοούμενος του Κώστα Γαβρά

«Ο αγνοούμενος», του Κώστα Γαβρά.  αμερικανικής παραγωγής 1982

Ένα πολίτικο  ντοκιμαντερίστικο θρίλερ βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.
Εξιστορεί την εξαφάνιση του του νεαρού Αμερικανού συγγραφέα και κινηματογραφιστή Charles Horman (John Shea) κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του 1973 στη Χιλή και την  αγωνιώδη προσπάθεια του πάτερα και της συζύγου του να τον βρουν.

Ο Jack Lemmon ερμηνεύει τον Ed Horman, τον πατέρα του Charles, έναν δυνατό επιχειρηματία συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων αντιμέτωπο με τεράστιες δυνάμεις, όπως ο Πινοσέτ ή ο πρέσβης των Αμερικανών στην Χιλή, που βεβαίως ήταν  CIA  ένα τείχος απαγορεύσεων, απειλών και διγλωσσίας, που υψώνεται όχι μόνο από την πλευρά των δικτατόρων, αλλά και από τους ίδιους τους αξιωματούχους της αμερικανικής πρεσβείας.

Το Missing παραλίγο να στοιχίσει τη φυλάκιση στο σκηνοθέτη του. Αναφερόμενος ευθέως στο πραξικόπημα και τις βαρβαρότητες του Πινοσέτ στη Χιλή, ο Γαβράς επέλεξε να δώσει μια ανθρώπινη ιστορία στη δίνη αυτής της εκτροπής.

No ticket προβολή: Jimmy's Hall του Ken Loach, Κυριακή 26/10, 8μμ

(βασισμένο σε αληθινή ιστορία)

Ο Τζίμυ Γκράλτον, ένας αριστερός Ιρλανδός που έφτιαξε το πρώτο κοινωνικό κέντρο στην Ιρλανδία επιστρέφει -μετά από 10 χρόνια αναγκαστικής εξορίας στις ΗΠΑ- για να ζήσει πάλι στον τόπο του.

Ο Τζίμυ ψάχνει να βρει ξανά το χαμένο νήμα με την χώρα του, όταν οι νέοι της περιοχής του, ζητούν να ξανανοίξει το κοινωνικό κέντρο, ένα χάλασμα σε ένα αγρόκτημα που είναι δικό του. Μαζί με τους παλιούς του φίλους, μια ομάδα αριστερών, αλλά και τη συμμετοχή των κατοίκων, το κέντρο ξαναφτιάχνεται. Κάνουν μαθήματα τέχνης, λογοτεχνίας, χορού…ο Τζίμυ φέρνει και ένα γραμμόφωνο και τους βάζει δίσκους της τζαζ…τους μιλάει για τον ρατσισμό στην Αμερική, αλλά και για τις μεγάλες απεργίες των εργατών που έζησε από κοντά.

Το κοινωνικό κέντρο δεν είναι απλά ένας χώρος διασκέδασης, γίνεται πολιτική ζήμωση, μιλούν για την φτώχεια, για την ταξική τους συνείδηση, για τα οράματα της αριστεράς, βοηθούν οικογένειες άστεγες να επανακαταλάβουν τα σπίτια τους, ασκούν κριτική στην εξουσία, και όπως συμβαίνει σε όσους έχουμε περάσει χρόνο σε τέτοια εγχειρήματα, η ζήμωση και η συνειδητοποίηση δεν είναι κάτι ξένο κάτι που φοριέται στον χώρο, είναι το ίδιο το βίωμα όλων των συμμετεχόντων.

Όπως όλοι φανταζόμαστε, η καθολική εκκλησία φρικάρει, κάνει ο,τι μπορεί να σταματήσει την διαδικασία, την στήνει έξω από το κέντρο και παρακολουθεί ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει και μετά τους ονοματίζει στην κυριακάτικη λειτουργία, ορίζει το κέντρο ως «αντρο κομμουνιστών», άθεων, παράνομων, ταραχοποιών… σπέρνει το μίσος έτσι ώστε να μπορέσει να το ξανακλείσει. Ο ΙΡΑ διστακτικός, δεν θέλει να πάρει θέση, και η μικρή κοινωνία μένει μόνη να αντιμετωπίσει την κρατική και παρακρατική βία.

από το Hit&Run:
http://www.hitandrun.gr/o-ken-loach-jimmys-hall-ke-anafora-tou-sto-simera/

Κυριακή 19/10 – 8.00μ.μ.: Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας

Κυριακή 19 Οκτωβρίου στις 8.00 μ.μ.
Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας

Σκηνοθεσία: Λίνα Βερτμίλερ

Σενάριο: Λίνα Βερτμίλερ  
Παίζουν: Τζιανκάρλο Τζανίνι, Μαριάντζελα Μελάτο,

 Έρος Πάνι, Πίνα Τσεί, Έλενα Φιόρε.
Μουσική: Νίνο Ρότα, Κάρλο Σαβίνα
Ιταλία, 1973, 120΄, έγχρωμη

Βρισκόμαστε στη φασιστική Ιταλία των αρχών της δεκαετίας του 1930. Μετά τη δολοφονία του αναρχικού φίλου του από τους φασίστες επειδή αποπειράθηκε να εκτελέσει το Μουσολίνι, ο Τουρίν αποφασίζει να αφήσει τη ζωή στο χωριό. Σκοπός του είναι να εκτελέσει ο ίδιος το δικτάτορα κι έτσι έρχεται σε επαφή με το αναρχικό κίνημα και συναντιέται στη Ρώμη μ’ έναν σύνδεσμο που γνωρίζει πότε και που θα εμφανισθεί ο Μουσολίνι. Έτσι, το χωριατόπουλο εγκαθίσταται σε έναν οίκο ανοχής, όπου εκεί τα πράγματα περιπλέκονται: ερωτεύεται την Τριπολίνα (Μαριάντζελα Μελάτο) και τότε κάνουν την εμφάνισή τους διάφορα διλήμματα, σχετικά με την εκτέλεση του δικτάτορα.

            Η ταινία ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα Φεστιβάλ Καννών 1973 και ο Τζανίνι απέσπασε το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Καννών.

Κυριακή 12/10 - 8.00μμ: Μεφίστο

πρώτη προβολή για το φετινό χειμώνα

Κυριακή 12 Οκτωβρίου στις 8.00 μ.μ.

Μεφίστο (Mephisto) του Ίστβαν Σζάμπο (Istvan Szabo)

Σενάριο  Peter Dobai, Istvan Szabo (Βασισμένο στο μυθιστόρημα του Klaus Mann)
Παίζουν: Κλάους Μπαρία Μπραντάουερ, Κριστίνα Ζάντα, Ιλντίκο Μπανσάγκι

Ουγγαρία 1981,144’, έγχρωμη

            Βρισκόμαστε στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Ο Henrik Hoefgen (Klaus Maria Brandauer), ένας ταλαντούχος ηθοποιός ενός μικρού θιάσου του Αμβούργου, φιλοδοξεί να μεταβιβάσει τις πολιτικές του θέσεις στο κοινό μέσα από ριζοσπαστικές θεατρικές φόρμες, αλλά και να ξεφύγει από τη μιζέρια της επαρχίας. Ο “βολικός” γάμος του με μια σύζυγο αστικής καταγωγής θα τον βοηθήσουν να προσληφθεί στο θέατρο του Βερολίνου, όπου θα έχει την ευκαιρία να υποδυθεί πλήθος ρόλων, με κορυφαία στιγμή την ερμηνεία του στο ρόλο του Μεφιστοφελή από τον Φάουστ του Γκαίτε. Όταν το ναζιστικό κόμμα θα έχει πλέον καταλάβει την εξουσία, ο Henrik θα πουλήσει σταδιακά την ψυχή του στους ναζί προκειμένου να εξασφαλίσει την καλλιτεχνική του ανέλιξη και να καταλάβει τη θέση του διευθυντή του θεάτρου. 

             Όπως ο Φάουστ πουλάει την ψυχή του στο Μεφιστοφελή (διάβολο) προκειμένου να τον ξανακάνει νέο, έτσι και ο Henrik Hoefgen σε μια σύγχρονη εκδοχή του ίδιου μύθου, πουλάει την ψυχή του στο ναζιστικό καθεστώς, εναλλάσσοντας συνεχώς ρόλους μεταξύ σκηνής και ζωής.

            Ο σκηνοθέτης, αναπαριστώντας έξοχα τη δεκαετία του 30, εξετάζει ενδελεχώς τις σχέσεις τέχνης και πολιτικής, εξουσίας και ηθικής, τονίζοντας την κυριαρχία ενός πολιτισμικού και πολιτικού σκοταδισμού. Το “Μεφίστο”, είναι η καλύτερη στιγμή του Ούγγρου σκηνοθέτη με τον Κλάους Μπαρία Μπραντάουερ να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.

Τον Αύγουστο δε θα γίνουν κινηματογραφικές προβολές.

Πρόγραμμα προβολών Ιουλίου - Αφιέρωμα: Κλασικές κωμωδίες

Παρασκευή 4 Ιουλίου στις 8.00 μ.μ.

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΛΟ/ LES VACANCES DE M. HULOT 

του Ζακ Τατί

Γαλλία, Κωμωδία, Ασπρόμαυρη, 83', 1953

Με τους: Ζακ Τατί, Ναταλί Πακό, Λουί Περό 

Ο κύριος Ιλό, ένας συμπαθής μεσόκοπος εργένης, έρχεται για διακοπές σ' ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο και αναστατώνει με την “αφύσικη”, αλλά γνήσια ανθρώπινη, συμπεριφορά του την υπόλοιπη κοινότητα των παραθεριστών.

Το καλοκαίρι του κυρίου Ιλό είναι μια βαλίτσα που είναι αδύνατον να σηκώσεις, μια οικογενειακή φωτογραφία που θα καταστρέψεις, ένα παιχνίδι τένις που τελικά δεν έπρεπε να δοκιμάσεις ποτέ, μερικές ασκήσεις για να νιώσεις το σώμα σου έτοιμο να μπει στη θάλασσα, ένα παιδί που πάντα θα βρίσκεται στο οπτικό σου πεδίο, ένα βλέμμα στην παραλία που ονειρεύεσαι να μην έβρισκε ποτέ τέλος, μια τζαζ παρτιτούρα, η μελαγχολία που θα νιώθεις πάντα όταν έρχεται το φθινόπωρο, μια μεγαλειώδης ταινία για την φαιδρότητα των καλοκαιρινών, τίποτα που τελικά μπορεί να είναι και τα πάντα.

Παρασκευή 11 Ιουλίου στις 8.30 μ.μ.

ΜΙΜΗΣ Ο ΣΙΔΕΡΑΣ/ MIMI METALLURGΙCO FERITTO NELL' ONORE 

της Λίνα Βερτμίλερ

Ιταλία, Κωμωδία, έγχρωμη, 108’, 1972

Με τους: Τζιανκάρλο Τζιανίνι, Μαριάντζελα Μελάτο

Ο ανθρακωρύχος Καρμέλο «Μίμης» Μαρντοκέο ψηφίζει τον υποψήφιο του Κομμουνιστικού Κόμματος και όχι τον εκλεκτό της Μαφίας, θεωρώντας ότι η ψήφος είναι μυστική. Όμως, δεν είναι καθόλου έτσι και, τότε, αρχίζει ο εφιάλτης του. Η ζωή ενός Σικελού εργάτη όπου μπερδεύονται η πολιτική, η οικογένεια, ο πουριτανισμός για να επιφέρουν την αλλοτρίωση και το συμβιβασμό.

Παρασκευή 18 Ιουλίου στις 8.30 μ.μ.

ΤΟ ΠΑΡΤΥ/ THE PARTY 

του Μπλέικ Έντουαρντς

Αμερική, κωμωδία, έγχρωμη, 99’, 1968

Με τους: Πίτερ Σέλερς, Κλοντίν Λονζέ, Ναταλία Μπορίσοβα

Ο Μπάκσι είναι ένας ινδός ηθοποιός και... επικίνδυνος. Με τα προβλήματα που δημιουργεί είναι αδύνατη η ολοκλήρωση των γυρισμάτων της ταινίας που συμμετέχει. Και ενώ οι απαραίτητες κινήσεις για την απομάκρυνσή του από τα κινηματογραφικά πλατό είναι πλέον γεγονός, αυτός καταλήγει, από λάθος, καλεσμένος σε ένα πάρτυ αποκλειστικά για διάσημους και αστέρες του Χόλιγουντ.

Σε μεγάλα κέφια οι Σέλερς και Έντουαρντς, δημιουργούν έναν αξέχαστο κινηματογραφικό χαρακτήρα που αναποδογυρίζει την ορθολογική τάξη της καθημερινότητας και αναδεικνύει το παράλογο, λυτρωτικό χάος που κρύβει μέσα της. Μια κλασική κωμωδία που “κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί μια από τις πιο ριζοσπαστικές πειραματικές ταινίες στην ιστορία του αμερικάνικου κινηματογράφου”.

Παρασκευή 25 Ιουλίου στις 8.30 μ.μ.

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ/ ΤΗΕ ΜΕΑΝΙNG OF LIFE 

του Τέρι Τζόουνς (Μόντι Πάιθον)

Αγγλία, κωμωδία, έγχρωμη, 107’, 1983

Με τους: Τέρι Γκίλιαμ, Μάικλ Πάλιν, Γκράχαμ Τσάπμαν, Τζον Κλιζ, Έρικ Άιντλ, Τέρι Τζόουνς

Ποιο είναι λοιπόν το νόημα της ζωής; Η εργασία, η μάθηση, η οικογένεια ή ο πλούτος; Οι Monty Python’s δανείζονται στοιχεία από την σαιξπηρική κωμωδία «Όπως σας αρέσει», ξετυλίγοντας με το δικό τους τρόπο τις “επτά ηλικίες του ανθρώπου”: νήπιο, κλαψιάρης μαθητής, εραστής, φαντάρος, δικαστής, ανόητος γέρος, απόλυτη λήθη.

Στη σπονδυλωτή κωμωδία τους τα σατιρικά βέλη στρέφονται προς τους συνηθισμένους στόχους τους: η εκκλησία, το σχολείο και η καταπίεση που ασκούν στη σεξουαλικότητα των νέων, οι πολυεθνικές εταιρείες και τα τρελά τους ωράρια, το σύστημα υγείας, η απληστία της οικονομικής ελίτ, ο πόλεμος και η εξωτερική πολιτική της Αγγλίας βρίσκονται στο επίκεντρο των χιουμοριστικών σκετς.

2 Παρασκευές προβολών

στα πλαίσια των εκδηλώσεων για τα 4 χρόνια του Pasamontaña

ο χώρος ανοίγει στις 8μμ

Παρασκευή 20 Ιουνίου στις 8.00 μ.μ.

ΤΟ ΒΙΟΛΙ (“EL VIOLIN”)

του Francisco Vargas, 2006, 98΄, Μεξικό, ασπρόμαυρο.

Παίζουν: Don Ángel Tavira, Dagoberto Gama, Gerardo Taracena.

Ο Δον Πλουτάρκο, ο γιος του Τζενάρο και ο εγγονός του Λούτσιο, αποτελούν μια ολόκληρη γενιά επιδέξιων μουσικών. Ταυτόχρονα βοηθούν το ένοπλο κίνημα ανταρτών αγροτών (δεκαετία του 1970), οι οποίοι καταληστεύονται από την κεντρική εξουσία του δικτατορικού καθεστώτος. Όταν οι κυβερνητικές δυνάμεις καταλαμβάνουν το χωριό, οι αντάρτες αναγκαστικά υποχωρούν προς τα γύρω βουνά, αφήνοντας πίσω τον οπλισμό και τα πυρομαχικά τους. Ο Δον Πλουτάρκο καβάλα σε ένα δανεικό μουλάρι επιστρέφει με το βιολί του με στόχο να μεταφέρει κρυφά μερικά όπλα στους αντάρτες. Ο στρατιωτικός διοικητής απαιτεί να του παίζει στο βιολί, ο γέρος υπακούει ζητώντας σε αντάλλαγμα να επισκέπτεται τη σοδειά του…

Η ταινία με μοναδικές εικαστικά εικόνες, χωρίς περιττά φτιασιδώματα, με απόλυτη λιτότητα και ομορφιά κάνει ευθείες αναφορές στα αντάρτικα κινήματα, τα οποία καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της Μεξικάνικης ιστορίας, του 20ου αιώνα. Μια πολιτική και κοινωνική ταινία, η οποία αποτυπώνει με τόσο λίγα μέσα, αλλά τόσο εκφραστικά και αληθινά τη μονομαχία ανάμεσα σε ένα περίστροφο στρατιωτικού και στο ταλαιπωρημένο βιολί ενός γέρου αγρότη μουσικού. Εξαιρετική η παρουσία του 81χρονου ερασιτέχνη ηθοποιού Ντον Ανχέλ Ταβίρα, ταυτόχρονα μουσικού, με τα κομμένα δάχτυλα και το σκαμμένο από το χρόνο πρόσωπο που δίνει ευγένεια και αξιοπρέπεια στο χαρακτήρα του επαναστάτη αγρότη.

Παρασκευή 27 Ιουνίου στις 8.00 μ.μ.

Η ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΗ ΠΑΤΑΓΟΝΙΑ

του Héctor Olivera, 1974, 104’, Αργεντινή,

σε σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Osvaldo Bayer.

Παίζουν: Héctor Alterio, Luis Brandoni, Federico Luppi, Pepe Soriano, Osvaldo Terranova, José María Gutiérrez, Pedro Aleandro, Fernando Tacholas Iglesias.

Η Παταγονία καταλαμβάνει το νοτιότερο τμήμα της Νότιας Αμερικής και βρίσκεται στις νότιες περιοχές της Αργεντινής και της Χιλής. Σημαντική για την οικονομία της αργεντίνικης Παταγονίας η κτηνοτροφία, που γνωρίζει τη μέγιστη ανάπτυξή της κατά τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο.

Όμως, η παγκόσμια πτώση στις τιμές μαλλιού θα ανατρέψει τα δεδομένα, καθώς αυτή η πτώση προκαλεί το 1920 κρίση στην εκτροφή προβάτων στην Παταγονία. Η κρίση και οι συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης και αθλιότητας οδηγούν στην εξέγερση. Ισπανοί αναρχικοί (ένας από τους ηγέτες του κινήματος ο Antonio Soto) που βρέθηκαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, Χιλιανοί απόκληροι που δουλεύουν τη γη, Αργεντινοί αγρότες που φαντάζονται καλύτερες μέρες, ενώνονται ενάντια στους εκμεταλλευτές. Αντιμετωπίζουν, όμως, τη βάρβαρη καταστολή των γαιοκτημόνων, της αστυνομίας και του στρατού, που κορυφώνεται με τη δολοφονία 1500 απεργών το 1921-22 σε μία από τις πιο βάρβαρες σφαγές στην αργεντίνικη ιστορία.

Το σημάδι όμως εκείνης της εξέγερσης έχει μείνει ανεξίτηλο σε όλη τη Λατινική Αμερική, την ήπειρο που σε έναν τοίχο της πρωτογράφτηκε το σύνθημα: “Οι μοναδικοί χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δε δίνονται”.

Κυριακή 15/6, 20.00: Όταν θέλω να σφυρίξω, σφυρίζω.

Ζυλ Ντασέν - Ο Δήμιος των κολασμένων (Κυριακή 8/6, 20.00)

Κυριακή 8 Ιουνίου:  στις 8.00μ.μ.

Ο Δήμιος των κολασμένων (Brute Force) του Ζυλ Ντασέν

Φιλμ νουάρ, Αμερική, ασπρόμαυρo, 98’, 1947

με τους Burt Lancaster, Hume Cronyn, Tharles Bickford,Ann Blyth

Σκληρό νουάρ με φόντο την απάνθρωπη φυλακή από την οποία έξι άντρες αποφασίζουν να δραπετεύσουν καταδυναστευόμενοι από έναν αδίστακτο και σαδιστή αρχιφύλακα. Ο Ντασέν μας γνωρίζει τους ήρωες μέσα από φλας μπακ, ενώ η απόπειρα απόδρασης αποτυγχάνει και η βίαιη εξέγερση που αναπόφευκτα ξεσπά, καταλήγει σ' ένα λουτρό αίματος. Πρόκειται για μια εξαιρετική αλληγορία για τη βία και τη δίψα της ελευθερίας, γυρισμένη με ωμό ρεαλισμό και άγρια δύναμη, όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της. Μια ταινία αλληγορία “ενός κόσμου εξουσίας” και “κραυγή για ελευθερία και αξιοπρέπεια του ανθρώπου”. Είναι η ένατη και η πρώτη σημαντική ταινία του Ντασέν και αυτή που τον έβαλε στο στόχαστρο του γερουσιαστή Μακάρθι.

Όταν ο Ντασέν μπαίνει στη “μαύρη λίστα”, ο Ζανούκ της FOX τον καλεί και τον ρωτά: “είσαι κομμουνιστής;” Ο Ντασέν δεν απαντά, αλλά κατηγορηματικά δηλώνει ότι δε θα εμφανιστεί στη μακαρθική επιτροπή. “Εγώ δε σου ζητάω ονόματα. Αλλά γιατί δεν καταθέτεις, αφού ξέρουνε όλα τα ονόματα, πλέον;”, λέει ο Ζανούκ. Αντί άλλης απάντησης, ο Ντασέν θυμάται τα λόγια του ηρωικού απεργού Αγκαίητ στο “Περιμένοντας το Λέφτι” του Οντέτς: “Είμαστε τα θαλασσοπούλια της εργατικής τάξης! Εργάτες, το αίμα και το μεδούλι του κόσμου. Κι όταν πεθάνουμε, θα μάθουν πως παλέψαμε για έναν καλύτερο κόσμο. Ναι, ρε! Λιανίστε μας! Κόφτε μας κομματάκια. Εμείς θα πεθάνουμε για το σωστό. Θα γίνουμε λίπασμα για δέντρα με καρπούς”.

Αφιέρωμα στη μαύρη λίστα του Χόλυγουντ: η λαίλαπα του Μακαρθισμού (Κυριακές 1 και 8 Ιουνίου)

Κυριακή 1 Ιουνίου στις 8.00μ.μ.

Η Βιτρίνα (The Front),του Μάρτιν Ριτ

Κωμωδία, Αμερική, έγχρωμη, 95’, 1976

με τους Γούντι Αλεν, Zερό Μόστελ, Χέρσελ Μπερναρντί

Η Αμερική του μακαρθισμού και της επιβολής επαγγελματικών απαγορεύσεων στους “αντεθνικώς φρονούντες” μέσα από την ιστορία ενός απολίτικου ανθρώπου που δέχεται να υπογράφει για λογαριασμό του “αποκλεισμένου” σεναριογράφου φίλου του. Ο Γούντι Αλεν, πρωταγωνιστής της ταινίας, προσπαθώντας να βοηθήσει ένα φίλο του κομμουνιστή συγγραφέα, υπογράφει τα έργα του παίρνοντας το 10% των κερδών. Σιγά-σιγά γίνεται η “βιτρίνα” και για άλλους αποκλεισμένους συγγραφείς από την επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών, ώσπου, ήδη διάσημος, καλείται και ο ίδιος να καταδώσει αντιφρονούντες συναδέλφους του

Η ταινία είναι, εν μέρει, αυτοβιογραφική, αφού πολλοί συντελεστές της, ο σκηνοθέτης Μάρτιν Ριτ, οι ηθοποιοί Ζερό Μόστελ και Χέρσελ Μπερναρντί, καθώς και ο σεναριογράφος Γουόλτερ Μπερνστάιν συγκαταλέγονται στα απροσκύνητα θύματα της Μαύρης Λίστας.

Αφιέρωμα: Η “Μαύρη Λίστα” του Χόλυγουντ – Η λαίλαπα του Μακαρθισμού

Το Σεπτέμβριο του 1947, δεκαεννιά παράγοντες της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας καλούνται να παρουσιαστούν ενώπιον της Επιτροπής κατά των Αντιαμερικανικών Ενεργειών, HUAC (House on Un-American Activities Committee), η οποία έχει συσταθεί ήδη από το 1938. Στόχος της επιτροπής είναι να αποδείξει ότι “μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος” κυριαρχούν στην Ένωση Σεναριογράφων και ότι προπαγανδίζουν υπόγεια τις ιδέες τους στις ταινίες. Είναι η αρχή του Μακαρθισμού (Τζόζεφ Μακάρθι, πρόεδρος της HUAC). 

Δέκα απ' αυτούς αρνούνται να καταθέσουν, δηλώνοντας ότι δεν έχουν να δώσουν εξηγήσεις για τις προσωπικές πολιτικές επιλογές τους και καταγγέλλουν την επιτροπή ως αντισυνταγματική. Κατηγορούνται για αντιαμερικανική δράση, φυλακίζονται και αποκλείονται από την κινηματογραφική βιομηχανία των ΗΠΑ, μένοντας στην ιστορία ως οι ”Δέκα του Χόλυγουντ”: Άλβα Μπέσι, Χέρμπερτ Μπίμπερμαν, Λέστερ Κόουλ, Εντουαρντ Ντμίτρικ, Ρινγκ Λάρντνερ Τζούνιορ, Τζον Χάουαρντ Λόσον, Άλμπερτ Μαλτζ, Σάμιουελ Όρνιτζ, Έντριαν Σκοτ και Ντάλτον Τράμπο. Στη διάρκεια του “Κόκκινου Τρόμου” (Red Scare), που διαρκεί από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 έως τα τέλη του 1950, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, παραγωγοί, αλλά και επιστήμονες, συνθέτες, πολιτικοί, στρατιωτικοί και πολίτες κάθε τάξης καλούνται να καταθέσουν τα αντικομμουνιστικά φρονήματά τους.

Η “μαύρη λίστα” του Χόλυγουντ περιλαμβάνει 324 ονόματα, ενώ περίπου 200 ακόμη άνθρωποι του κινηματογράφου αναγκάζονται με ποικίλους τρόπους να εγκαταλείψουν την εργασία τους. Ορισμένοι από αυτούς “συμμορφώνονται”, άλλοι αρνούνται και διαφεύγουν στο εξωτερικό, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, Tζόζεφ Λόουζι και Ζυλ Ντασέν και άλλοι συνεργάζονται καταδίδοντας τους “κομμουνιστές” συναδέλφους τους. Ο Τζακ Γουόρνερ και Λούις Μάγερ (οι δύο μεγιστάνες του Χόλυγουντ), ο Γκάρι Κούπερ, Ρόμπερτ Τέιλορ, Σαμ Γουντ, Ελία Καζάν και Γουόλτ Ντίσνεϊ είναι μόνο μερικές από τις διασημότητες που συνεργάζονται με την επιτροπή, καταδίδουν συναδέλφους τους και συνεχίζουν ανενόχλητοι την καριέρα τους.

Αποκορύφωση του παραλογισμού της μαύρης λίστας, η βράβευση με Όσκαρ σεναρίου ενός διωκόμενου. Το 1956, κάποιος Ρόμπερτ Ριτς κερδίζει Όσκαρ σεναρίου για την ταινία “The Brave One”, του Ίρβινγκ Ράπερ. Ο βραβευθείς απουσιάζει από τη λαμπρή τελετή και πώς όχι, αφού πίσω από το ψευδώνυμο αυτό κρυβόταν ο εκδιωχθείς Ντάλτον Τράμπο. Θύμα του Κόκκινου Τρόμου και ο σκηνοθέτης Χέρμπερτ Μπίμπερμαν, ο οποίος αμέσως μετά την αποφυλάκισή του γυρίζει το 1953 την ταινία, το “Αλάτι της γης”. Το συνεργείο και οι ηθοποιοί δέχονται επιθέσεις από την Κου Κλουξ Κλαν, ενώ η Μεξικάνα πρωταγωνίστρια της ταινίας Ροζάουρα Ρεβουέλτας συλλαμβάνεται και απελαύνεται από τις ΗΠΑ με την κατηγορία ότι έχει περάσει παράνομα τα σύνορα. Όταν η ταινία ολοκληρώνεται, κανένας κινηματογράφος δε δέχεται να την προβάλει και έως το 1964 είναι απαγορευμένη στην Αμερική

Το 1959 η “μαύρη λίστα” παύει και τύποις να ισχύει, ενώ λίγο νωρίτερα οι προγραμμένοι αρχίζουν να αποκαθίστανται. Κάποιοι προλαβαίνουν να ξαναπιάσουν το νήμα από εκεί που το έχουν αφήσει, για κάποιους άλλους είναι πολύ αργά. Το κοινό θυμάται την πορεία διαμαρτυρίας στην Ουάσιγκτον των Χένρι Φόντα, Ντάνι Κέι, Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και Λορίν Μπακόλ , την ορθή στάση των Κάθριν Χέπμπορν και Σπένσερ Τρέισι, τον Τζιν Κέλι.

 

Εκατοντάδες άλλοι λιγότερο γνωστοί, στο ξεκίνημά τους ή στη δύση τους, έσβησαν άσημοι, φτωχοί και παραγκωνισμένοι κοινωνικά.

Κυριακή 25/5: Πεθαίνοντας στα 30 (αφιέρωμα στο Γαλλικό Μάη)

Αφιέρωμα στο γαλλικό Μάη.

Κυριακή 25 Μαΐου, στις 8:00μ.μ. Προβολή ταινίας:

Πεθαίνοντας στα 30/ Mourir à 30 ans

Σκηνοθεσία, σενάριο Ρομάν Γκουπίλ. Ντοκιμαντέρ, 95’, Γαλλία, 1982.

Ο Ρομάν Γκουπίλ, 16 ετών το 1968, φοιτά στο λύκειο Κοντορσέ, ασχολείται ερασιτεχνικά με τον κινηματογράφο και παράλληλα έχει ενεργή συμμετοχή στο μαθητικό-φοιτητικό κίνημα τις παραμονές του γαλλικού Μάη. Κολλητός, λίγο μεγαλύτερος και “καθοδηγητής” του ο Μισέλ Ρεκανατί. Ο Μισέλ ηγέτης του μαθητικού κινήματος το Μάη του '68 και στη συνέχεια επικεφαλής των "ομάδων περιφρούρησης" της τροτσκιστικής Επαναστατικής Κομμουνιστικής Νεολαίας (JCR), είναι ένας από τους πρώτους που στις 22 του Μάρτη καταλαμβάνουν τη γραμματεία της Ναντέρ και στη συνέχεια, δίνει το παρόν σε όλες τις αποφασιστικές στιγμές του Μάη. Στην κατάληψη του πανεπιστημίου της Σορβόννης, τα οδοφράγματα του Καρτιέ Λατέν, τις γενικές απεργίες, τα συλλαλητήρια, τις θυελλώδεις ομιλίες στο Οντεόν. Ο Ρομάν Γκουπίλ βρίσκεται στο πλευρό του, με μια οχτάρα κάμερα στο χέρι, ζώντας μαζί του τις 34 ημέρες που διαρκεί η εξέγερση. Μετά το Μάη, οι δρόμοι τους χωρίζουν. Ο μεν Ρομάν ακολουθεί καριέρα στο κινηματογράφο, ο δε Μισέλ παραμένει ένας οπαδός της «διαρκούς εξέγερσης».

Δέκα χρόνια αργότερα μετά την καταστροφή του οράματός του, ο Μισέλ Ρεκανατί, όταν συνειδητοποιεί την ήττα, αρνείται να συμβιβαστεί και να ενταχτεί στο «σύστημα» προτιμώντας να δώσει τέλος στη ζωή του πριν κλείσει τα 30, το 1978… Τέσσερα χρόνια μετά, ο παλιός του φίλος τιμά τη μνήμη του και συνάμα τον ίδιο το Μάη με την ταινία “Πεθαίνοντας στα 30”. Το φιλμ του Γκουπίλ από τη μια καταγράφει ”από πρώτο χέρι” τις στιγμές της εξέγερσης, από την άλλη εστιάζει στο πρόσωπο του Μισέλ, τόσο του επαναστάτη που στέκει ανυποχώρητος, όσο και του ευαίσθητου νεαρού που κουβαλάει τραύματα από την παιδική του ηλικία. Το φιλμ του Γκουπίλ δε βγάζει κανένα είδος επίπλαστης νοσταλγίας. Δε δοξάζει τον Μάη, ούτε τον αποδομεί. Δεν έχει κανέναν ηρωικό τόνο. Βλέπει την όλη κατάσταση περισσότερο σαν ταινία ενηλικίωσης, παρά σαν φλογισμένα γεγονότα. Δεν είναι μια αναπόληση των “παλιών καλών καιρών”, αλλά μια επιστολή στο παρελθόν γεμάτη φρεσκάδα και χιούμορ. Είναι μια μοναδική μαρτυρία “από τα μέσα” για όλους αυτούς που προτίμησαν “να καούν παρά να σκουριάσουν”, γι’ αυτούς που πραγματικά πλήρωσαν το τίμημα της ουτοπίας, αυτούς που πίστεψαν σχεδόν παθολογικά στη δυνατότητα ενός καλύτερου κόσμου.

Τα γεγονότα του Μάη του 1968

2 Μαΐου: Το πανεπιστήμιο της Ναντέρ, στα περίχωρα του Παρισιού, μετά από μήνες συγκρούσεων, κλείνει με λοκ άουτ από τη διεύθυνσή του.

3 Μαΐου: Συνάντηση των σπουδαστών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης για να διαμαρτυρηθούν για το κλείσιμο και την αποβολή φοιτητών της Ναντέρ.

6 Μαΐου: Κάλεσμα σε πορεία για την εισβολή της αστυνομίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Πορεία 20.000 φοιτητών και καθηγητών στη Σορβόνη, η οποία παραμένει κλειστή από την αστυνομία. Ακολουθούν οδομαχίες, πρόχειρα οδοφράγματα. Εκατοντάδες φοιτητές συλλαμβάνονται. Στις κινητοποιήσεις μπαίνουν και οι μαθητές.

7 Μαΐου: Μαθητές, φοιτητές, εργάτες συγκεντρώνονται στην Αψίδα του Θριάμβου απαιτώντας: την απόσυρση όλων των ποινικών κατηγοριών εναντίον των συλληφθέντων, την απόσυρση της αστυνομίας και το άνοιγμα των Πανεπιστημίων της Ναντέρ και της Σορβόνης.

10 και 11 Μαΐου: Ένα τεράστιο πλήθος μαζεύεται στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα. Η αστυνομία τους εμποδίζει να διασχίσουν το ποτάμι. Στήνονται οδοφράγματα. Η αστυνομία επιτίθεται με σκληρότητα. Εκατοντάδες τραυματισμοί και συλλήψεις. Κύμα αλληλεγγύης

13 Μαΐου: Γενική απεργία. 1.000.000 Γάλλοι βγαίνουν στους δρόμους του Παρισιού. Οι επαναστατημένοι αμφισβητίες κατεβάζουν, όπως λένε, τη δημοκρατία στους δρόμους. “Φαντασία στην εξουσία”, “Απαγορεύεται το απαγορεύεται”, “Να ‘στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο”, “Ντε Γκωλ παραιτήσου”, “Ούτε Θεός ούτε αφέντης”. Ο πρωθυπουργός Ζωρζ Πομπιντού ανακοινώνει την απελευθέρωση των κρατουμένων και την επαναλειτουργία του πανεπιστημίου της Σορβόνης.

Όταν ανοίγει το Πανεπιστήμιο οι φοιτητές το καταλαμβάνουν και το ανακηρύσσουν “λαϊκό πανεπιστήμιο”. Στήνονται 401 λαϊκές επιτροπές δράσης στο Παρίσι και αλλού. Καθιστική διαμαρτυρία στις αεροπορικές εγκαταστάσεις στη Ναντ. Απεργία στο εργοστάσιο συναρμολόγησης της Renault στη Ρουέν, η οποία επεκτείνεται στα κατασκευαστικά εργοστάσια. Μέχρι τις 16 Μαΐου οι εργάτες καταλαμβάνουν περίπου 50 εργοστάσια.

17 Μαΐου: 2.000.000 εργαζόμενοι και στη συνέχεια 10.000.000 απεργούν. Τα 2/3 του γαλλικού εργατικού δυναμικού απεργεί την εβδομάδα που ακολουθεί. Απαιτούν την παραίτηση της κυβέρνησης και του προέδρου Σαρλ Ντε Γκωλ. Προσπαθούν να αναλάβουν την αυτοδιοίκηση των εργοστασίων. Η ηγεσία των συνδικάτων διαπραγματεύεται αύξηση του μισθού, αλλά οι εργάτες αρνούνται να επιστρέψουν στις θέσεις τους.

30 Μαΐου: Εκατοντάδες χιλιάδες βαδίζουν στους δρόμους του Παρισιού, φωνάζοντας “Αντίο Ντε Γκωλ”.

Ο Σαρλ Ντε Γκωλ αναγγέλλει τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και ανακοινώνει εκλογές για τις 23 Ιουνίου, Διατάζει τους εργαζόμενους να γυρίσουν στις δουλειές τους, απειλώντας να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Τον Ιούνιο η οπισθοχώρηση της κοινωνικής εξέγερσης είναι πλέον ορατή. Οι εργαζόμενοι επιστρέφουν βαθμιαία στις δουλειές τους, ωθημένοι από την κομματική CGT και τον πολιτικό της φορέα το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που έχει καταδικάσει την εξέγερση και δε συμμετέχει, ενώ τα κατειλημμένα εργοστάσια εκκενώνονται βίαια από την αστυνομία. Η κυβέρνηση καταργεί διάφορες αριστερές οργανώσεις. Οι δυνάμεις καταστολής επανακτούν υπό τον έλεγχό τους τη Σορβόνη. O Σαρλ Ντε Γκωλ θριαμβεύει στις εκλογές.

Η ερμηνεία του Γαλλικού Μάη μπορεί να δοθεί από αρκετές πλευρές. Εδώ απλά ας παραθέσουμε τα λόγια του Μεξικανού ποιητή Octavio Paz που είπε κάποτε ότι τα γεγονότα εκείνου του Μάη αποτελούσαν “το θέαμα, τη φιέστα της επανάστασης” ή “μία φιέστα προς τιμήν της επανάστασης” και ότι στο γαλλικό Μάη του ’68 “η τελετή ήταν πραγματική, αλλά η επικληθείσα θεότητα ήταν ένα φάντασμα“.

Προβολή ταινίας: Ο εγωιστής γίγαντας

Κυριακή 18 Μαϊου, 8μμ

Δραματική, Αγγλία, 2013, 91’

 της Κλίο Μπάρναρντ με τους Κόνερ Τσάπμαν, Σον Τόμας, Σον Γκίλντερ

Ο “Εγωιστής Γίγαντας” μας παραπέμπει στο διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ μόνο που στην ταινία της, η Κλίο Μπάρναρντ κρατάει μόνο μερικές αλληγορικές αναφορές, παρουσιάζοντας αντί για ένα μυθικό γίγαντα, τον κήπο του και το μικρό Χριστό, δύο 13άρηδες φίλους, τον Άρμπορ και το Σουίφτι, οι οποίοι μεγαλώνουν σε μια πόλη του εγγλέζικου Βορρά. Όταν τους αποβάλλουν από το σχολείο και ζώντας σαν ξένοι στην ίδια τους τη γειτονιά, τα δύο αγόρια γνωρίζουν τον Κίτεν, ένα ρακοσυλλέκτη της περιοχής. Στην προσπάθειά τους να βγάλουν κάποια χρήματα, αλλά και να βρουν ένα σκοπό στη ζωή τους, ξεκινούν να δουλεύουν για εκείνον συλλέγοντας μεταλλικά απορρίμματα και καλώδια, χρησιμοποιώντας ένα άλογο κι ένα κάρο. Η σχέση των δύο παιδιών μαζί του αλλάζει τις μεταξύ τους ισορροπίες­. Η φιλία των δύο αγοριών δοκιμάζεται. Η ένταση κορυφώνεται οδηγώντας σε ένα τραγικό γεγονός, το οποίο θα τους μεταμορφώσει.

Στη Βρετανία του 21ου αιώνα η εργατική τάξη δεν πάει στον παράδεισο, αλλά μένει εγκλωβισμένη σε ένα αλλοτριωμένο καθαρτήριο. Με σκηνοθετική οξυδέρκεια και ρεαλισμό η Κλίο Μπάρναρντ απογυμνώνει τη ρουτίνα μιας χρεοκοπημένης σε κάθε επίπεδο πραγματικότητας, εργασιακής, σχολικής, οικογενειακής. Με πικρό χιούμορ και σκληρή ειλικρίνεια καταγράφει γλαφυρά το οριστικό τέλος της κοινωνικής κατανόησης ακολουθώντας τους ήρωές της σε μια επώδυνη διαδρομή προς την ενηλικίωση.

Προβολή ταινίας: Το μερίδιο των αγγέλων

Κυριακή 11 Μαΐου στις 8μμ

Κωμωδία του Κεν Λόουτς, 2012, 101', Αγγλία

με τους: Τζον Χένσοου, Πολ Μπράνιγκαν, Ρότζερ Άλαν

Ο νεαρός Ρόμπι, μικροαπατεώνας που πρόκειται σύντομα να γίνει πατέρας, καταδικάζεται μαζί με άλλα “παραβατικά” παιδιά από το δικαστήριο σε καταναγκαστική κοινωνική εργασία. Η γευσιγνωστική ικανότητά του, μια ετερόκλητη παρέα κι ένα πανάκριβο μαλτ ουίσκι θα τους δώσουν μια απρόσμενη διέξοδο. “Tο μερίδιο των αγγέλων” αναφέρεται στο 2% της ποσότητας του ουίσκι που εξατμίζεται κατά τη διαδικασία της παλαίωσής του μέσα στο βαρέλι. Μια μικρή ποσότητα πανάκριβου και πολύτιμου ουίσκι θα εξαφανιστεί αντίστοιχα, αφού θα υποκλαπεί από μια ομάδα νεαρών μικροαπατεώνων.

O Κεν Λόουντς παίρνει την ευκαιρία να διηγηθεί μια ιστορία για απόκληρους της κοινωνίας μέσα από ένα διασκεδαστικό σενάριο που φέρει έναν αέρα σκωτσέζικης κουλτούρας και “μυρίζει” παλιό καλό ουίσκι. Ο σκηνοθέτης θεωρεί ότι η ανεργία αποτελεί ένα μέσο της κυρίαρχης τάξης για να ασκήσει πειθαρχία στους εργαζόμενους και ότι η βία, ο εθισμός και η εγκληματικότητα είναι αποτέλεσμα μιας προσχεδιασμένης διαδικασίας εξέλιξης. Με σκωτσέζικο χιούμορ καταθέτει ένα έργο συγκινητικό και διασκεδαστικό γεμάτο επαναστατικότητα και ανθρωπισμό.

 

Κυριακή 13 Απρίλη, 8μμ: Sacco & Vanzetti

Ιστορική | 120'

Gian Maria Volonte
Riccardo Cucciolla

Το χρονικό της σύλληψης, φυλάκισης, δίκης και εκτέλεσης των δύο γνωστών Ιταλών μεταναστών και αναρχικών αγωνιστών χωρίς στοιχεία και αποδείξεις, το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης και η κραυγή καταγγελίας του αμερικάνικου κράτους που εξοντώνει αγωνιστές.

Κυριακή 6/4, 8μμ, Αλφαβίλ

του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ

(φαντασίας // αμ // 95')

 

Για τις προβολές

Οι κινηματογραφικές προβολές αναβάλλονται μέχρι νεωτέρας. Όποιος/α επιθυμεί να συμμετέχει στις διαδικασίες της κινηματογραφικής ομάδας και την προοπτική συνέχισής των αυτοοργανωμένων προβολών ας επικοινωνήσει με τη συνέλευση του χώρου ή και ηλεκτρονικά.

Την Κυριακή 23/2

δε θα γίνει προβολή ταινίας.

Κυριακή 16/2, 8μμ: Λίλια για πάντα

του Λούκας Μούντισον, Σουηδία, 2002, 109’

Η Λίλια, 16 ετών σε εξαθλιωμένη περιοχή της Ρωσίας, μόνη και εγκατελειμμένη από τη μητέρα της που έφυγε για Αμερική, με μοναδικό φίλο το μικρό Βολόντια, παγιδεύεται πιστεύοντας σε μια καλύτερη ζωή στη Δύση... 

Ο Μούντισον αποφεύγοντας τον οποιοδήποτε μελοδραματισμό, προτιμά να σκιτσάρει με ρεαλισμό τη σταδιακή κάθοδο της Λίλια σε μια ανθρώπινη κόλαση, δημιουργώντας ένα νατουραλισμό και μια αυθεντικότητα που συγκλονίζουν. 

Μια ταινία συγκλονιστική, δοσμένη με δύναμη και ειλικρίνεια, ένα δριμύ κατηγορώ σε μια κοινωνία αλλοτρίωσης και εκμετάλλευσης.

 

Την Κυριακή 8/2 δε θα γίνει προβολή ταινίας λόγω της εκδήλωσης του Αυτοδιαχειριζόμενου Κοινωνικού Χώρου Pasamontaña για τη δίωξη και διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών (http://pasamontana.blogspot.gr/2014/02/blog-post_2.html)

Επόμενη προβολή: Κυριακή 16 Φλεβάρη

Κυριακή 2 Φλεβάρη, 8μμ: Το λιμάνι της Χάβρης

του Άκι Καουρισμάκι

2011 | Φινλανδία | 93'

«Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος μοιάζει να αποφεύγει να καταπιαστεί με το φλέγον ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης, το οποίο είναι απόρροια μιας σταθερά επιδεινούμενης παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής και – πάνω απ’ όλα – ηθικής κρίσης. Μετανάστες από διάφορα μέρη του κόσμου, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν διέξοδο προς τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιμετωπίζονται παραδοσιακά ως πολίτες «Β’ κατηγορίας». Η αλήθεια είναι πως δεν έχω να προτείνω κάποια λύση πάνω στο συγκεκριμένο πρόβλημα, ωστόσο η σφοδρή μου επιθυμία να καταπιαστώ με το θέμα της μετανάστευσης με ενέπνευσε να γυρίσω αυτή την – όπως και να το κάνουμε – όχι και τόσο ρεαλιστική ταινία.»

νικημένοι αντιήρωες, εκκεντρικό χιούμορ, κυνικοί διάλογοι...

...ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια.

Κυριακή 2 Φλεβάρη

στον

Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο

Pasamontaña

Κυριακή 26/1, 8μμ: Ταξί του Κάρλος Σάουρα

Κ. Σάουρα | Ισπανία | 1996 | 113'

H ταινία περιγράφει την ερωτική ιστορία δύο νέων στη Μαδρίτη, αλλά και τη σύγκρουσή τους, όταν η ηρωίδα ανακαλύπτει πως ο ταξιτζής πατέρας της μαζί με το φίλο της αποτελούν μέλη μιας νεοφασιστικής ομάδας ταξιτζήδων, που δολοφονούν όσους πελάτες τους θεωρούν ότι βρωμίζουν τη Μαδρίτη.

Με το TAXI ο Κάρλος Σάουρα καταφέρνει να αποτυπώσει μια ζοφερή εικόνα ενός υφέρποντος φασισμού στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη Ευρώπη.

Κυριακή 19/1, 8μμ: Οι Καταραμένοι του Λ. Βισκόντι

ΣΕΝΑΡΙΟ: Luchino Visconti, Nicola Badalucco, Enrico Medioli

ΧΩΡΑ: Ιταλία, Δυτική Γερμανία 1969 ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 156΄

ΠΑΙΖΟΥΝ: Dirk Bogarde, Ingrid Thulin, Helmut Griem, Helmut Berger, Renaud Verley, Umberto Orsini, Charlotte Rampling, Reinhard Kolldehoff, Albrecht Schoenhals κ.α

Ο Λουκίνο Βισκόντι ρίχνει το δικό του φως στον ίσκιο των ιστορικών γεγονότων για την επικράτηση του Γ΄ Ράιχ, μέσα από την εξιστόρηση των προσωπικών συγκρούσεων και των σχέσεων των Εσένμπεκ, με το καθεστώς με στόχο μια εξουσία «ή απόλυτη ή τίποτα». Μια εξουσία στην οποία όλα είναι επιτρεπτά, το έγκλημα, η φιλοδοξία, το μίσος που είναι ένας αστείρευτος πλούτος πάνω στον οποίο μπορεί πάντα να επενδύει ο ναζισμός. ”Οι Εσένμπεκ φέρνουν στον κόσμο παιδιά και κανόνια με τα ίδια συναισθήματα. Ο ναζισμός είναι δικό μας δημιούργημα. Γεννήθηκε στα εργοστάσιά μας, τράφηκε με τα χρήματά μας” δηλώνει ο φιλελεύθερος της οικογένειας Εσένμπεκ. 

 

Πρόγραμμα επόμενων προβολών

Κυριακή 19/1/2014

ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ (La caduta degli dei) του Luchino Visconti

Κυριακή 26/1/2014

ΤΑΞΙ (Taxi) του Κάρλος Σάουρα

Κυριακή 2/2/2014

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΑΒΡΗΣ (Le Havre) του Άκι Καουρισμάκι

Κυριακή 12/1, 20.00: Earthlings - Οι γήινοι

S.Monson | music: Moby | 2005 | 95'

Ίσως το πιο πλήρες ντοκιμαντέρ για την εκμετάλλευση της φύσης και των ζώων από τον άνθρωπο με σκοπό τα οικονομικά οφέλη μέσα από την έρευνα για τον τρόπο που δουλεύει η -ελεγχόμενη από μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους- βιομηχανία τροφίμων της Αμερικής.

No ticket! 12 χρόνια σκλάβος

προβολή χωρίς κέρδος, εισιτήρια & διαφημίσεις

Κυριακή 5 Γενάρη 2014, 8μμ

Παραθέτουμε μια σχετικά ολοκληρωμένη κριτική της ταινίας που δεν αναφέρεται όμως στις σχέσεις, τους ρόλους και το πλέγμα των εξουσιών που περιγράφονται στην ταινία και που αντιστοιχούν σε μεγάλο βαθμό στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα των δυτικών κοινωνιών:

Η αληθινή ιστορία του Σόλομον Νόρθαπ, ενός μαύρου, καλλιεργημένου οικογενειάρχη και αναγνωρισμένου μουσική στην Αμερική προ του Εμφυλίου Πολέμου, ο οποίος απήχθη δολίως και πουλήθηκε ως σκλάβος στο Νότο. Αδυνατώντας να πιστέψει την κακοτυχία του, υπέμεινε 12 χρόνια δουλείας και υπέφερε τα πάνδεινα στα χέρια ενός σχεδόν παρανοϊκού σωματέμπορου, μέχρι να απελευθερωθεί.

Το 12 Χρόνια Σκλάβος, σκηνοθετημένο από τον μαύρο Βρετανό Στιβ Μακουίν, εκτός του ότι είναι η πληρέστερη ταινία για τη δουλεία, πραγματεύεται την αξιοπρέπεια και την ελπίδα με μοναδική πίστη και αληθοφάνεια, που ωστόσο δεν εμποδίζει την πολύπλοκη καλλιτεχνική προσέγγιση του Μακουίν στον ανθρώπινο ψυχισμό, σε όλες του τις εκφάνσεις.

Η δομή του φιλμ είναι αξιοθαύμαστη: στο κέντρο, βρίσκεται ο Σόλομον, άναυδος με την αναπάντεχη τροπή της ζωής του, σοκαρισμένος με την πονηριά, τον σαδισμό και την σισσύφεια τραγωδία που τον βρήκε στα καλά καθούμενα. Απέναντι του, οι άνδρες που αποτελούν τη βεντάλια, από το Α ως το Ω, της νοοτροπίας της εποχής. Στην κορυφή, ο Μπραντ Πιτ, που υποδύεται έναν Καναδό ρεφορμιστή, που απεχθάνεται την θανατική ποινή και αρχίζει να πιστεύει πως η δουλεία δεν πρέπει να συνεχίσει. Ο Σόλομον είναι η αφορμή να δράσει. Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς είναι ένας ανεκτικός και ευγενής αφέντης, αλλά ανέτοιμος να αντιδράσει μπροστά στην πρόκληση. Ο Μάϊκλ Φασμπέντερ φέρεται σα δυνάστης. Η προκατάληψη είναι παγιωμένη μέσα του, αν και η εξυπνάδα του φαίνεται να γεννά μια επίμονη, μικρή σκιά (που δεν μετατρέπεται εύκολα σε φως) σαν αγκάθι αμφιβολίας για την ορθότητα των πράξεων του. Παρασύρεται σε μια παρακμιακή ζωή, με τους μαύρους δούλους να υποκαθιστούν την ανάγκη του να σκοτώσει τον χρόνο του με παιχνίδια εξουσίας. Χορεύει ξεβράκωτος με ένα κοριτσάκι και γουστάρει τη μαύρη που έχει μάθει να μισεί, θεωρώντας πως ελέγχεται για κτηνοβασία! Κοντεύει να τρελαθεί γιατί όλα κλωτσάνε μέσα του. Στο αρνητικό άκρο ο Πολ Ντέϊνο, ένα τσιράκι ποτισμένο με την οπισθοδρομική αντίληψη του Νότου, ένα αναχρονιστικό φάντασμα παραδομένο αμαχητί στην ζωώδη αμάθεια και την ρατσιστική τυφλότητα.

Δίπλα στον Σόλομον, η σκλάβα Πάτσι, μια σπίθα αντίστασης "κατά της αρχής", που παλεύει να ορθοποδήσει απέναντι στην επαναλαμβανόμενη κακοποίηση της και την ανάγκη της να επιβιώσει πάση θυσία, χωρίς να διαθέτει τα πνευματικά φόντα. Οι συγκρούσεις της με τον Νόρθοπ είναι ενδεικτικές των διαφορών δυο ομόφυλων ανθρώπων, μιας λαϊκής και ενός μορφωμένου, που οι αφεντάδες θέλησαν να τους συνθλίψουν, αλλά δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, αν και υποφέρουν εξίσου. Η Πάτσι έχει μόνο παρόν, ο Νόρθοπ πιστεύει στην προοπτική.

Ο Μακουίν διακόπτει τον ανελέητο ρεαλισμό συνθέτοντας σκηνές ποιητικές και αποκαλυπτικές, όπως το καταπληκτικό, αργό, 360 μοιρών μονοπλάνο, το πρωινό που βρίσκει τον Νόρθοπ ημιθανή, κρεμασμένο από ένα δένδρο, ένα θέαμα για τους περίοικους, που τον κοιτάνε με διαφορετικές ματιές- κλεφτές, ενοχικές, χαιρέκακες, αδιάφορες, ανάλογα με την ταξική θέση και την βαθιά προδιάθεση τους, Ο τρόπος που αποτυπώνει την τρομακτική Οδύσσεια του Νόρθοπ είναι αφηγηματικά απέριττο, προσβάσιμος και συνάμα ανυποχώρητος. Διεισδύει σε όλους ανεξαιρέτως τους χαρακτήρες με τόλμη και θάρρος, συλλαμβάνοντας τις προθέσεις και τις αμφιβολίες μέσα από τις πράξεις και τις αντιδράσεις τους. Και φυσικά, παραδίδει ένα μάθημα κινηματογράφου και ανθρωπιάς, χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση προς το διδακτικό και αναμενόμενο κήρυγμα περί του προφανούς φασισμού πάνω στο δικαίωμα του καθενός στην προσωπική ελευθερία.

(Θοδ. Κουτσογιαννόπουλος)