Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Πέμπτη 01/03: Equilibrium





Σκηνοθέτης: Kurt Wimmer
Σεναριογράφος: Kurt Wimmer
Πρωταγωνιστές: Christian Bale, Sean Bean, Emily Watson
Χώρα Παραγωγής: USA
Χρονολογία Παραγωγής: 2002





        Ο  Kurt Wimmer κάνει τη δική του ευφυή και αξιόλογη συνεισφορά στα κλασσικά έργα επιστημονικής φαντασίας, όπως το 1984 του George Orwell, το Brave New World του Aldus Huxley και το Fahrenheit 451 του Ray Bradbury, παρουσιάζοντας ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον, όπου η ασφάλεια έχει αντικαταστήσει την ελευθερία, μέσω της κρατικά επιβεβλημένης χρήσης ναρκωτικών συναισθηματικής καταστολής. 
Το δυστοπικό σκηνικό είναι η Libria, μία τσιμεντένια ζούγκλα, για την οποία ο πόλεμος, το έγκλημα και το μίσος είναι παρελθόν, αλλά το ίδιο ισχύει και για την τέχνη, τη δημιουργικότητα και την αγάπη. Η φασιστική κυβέρνησή της διατηρεί την ειρήνη χορηγώντας ένα κατασταλτικό στους πολίτες, το Prozium (το οποίο ηχεί λίγο σαν το Prozac...). Στην κορυφή αυτού του εφιάλτη βρίσκεται ο Father και τα εκτελεστικά του όργανα είναι μια οιονεί θρηκευτική τάξη, οι "Clericks" (Κληρικοί), τις απίστευτες ικανότητες μάχης των οποίων πρέπει να αντιμετωπίσουν οι "παραβάτες της αίσθησης", όσοι δηλαδή έχουν διακόψει τη χρήση του κατασταλτικού ναρκωτικού.
        Πρόκειται για ένα τρομακτικό μέλλον αλλά όχι χωρίς ελπίδα, ειδικά όταν ένας από τους Clericks, ο John Preston, χάνει κατα λάθος μία από τις ημερήσιες δόσεις του φαρμάκου του και ξαφνικά αρχίζει να αισθάνεται..
       Αν και η ταινία διακρίνεται για την κινηματογράφησή της, τον εκπληκτικό φουτουριστικό σχεδιασμό της παραγωγής και τη μουσική της (μία φοβερή νεο- βαγκνεριανή χορωδιακή σύνθεση από τον Klaus Badelt), είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών που της δίνουν βαρύτητα. Ο Bale δεν υπήρξε ποτέ καλύτερος, συνδυάζοντας την κομψή ψυχρότητα με την σπαρακτική εικόνα ενός ανθρώπου που ανακαλύπτει εκ νέου τη χαμένη του ανθρωπιά (και πληρώνει για αυτή του την ανάκτηση).
                                  Το Equilibrium είναι τόσο μια ψυχρή ματιά σε ένα πιθανό μέλλον, όσο και ένα συγκλονιστικό αφιέρωμα στο αδάμαστο πνεύμα του ανθρώπου.





Μαρτιος


Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Πέμπτη 23/02: Incendies




Σκηνοθεσία: Denis Villeneuve
Σενάριο: Denis Villeneuve, Wajdi Mouawad
Πρωταγωνιστές: Ludna Azabal, Melissa Desormeaux- Poulin, Maxim Gaudette
Χώρες Παραγωγής: Γαλλία, Καναδάς
Χρονολογία Παραγωγής: 2010






         Ο θάνατος της μητέρας τους φέρνει τα δίδυμα Simon και Jeanne στο γραφείο του συμβολαιογράφου για τη διαθήκη. Πέραν από το μοίρασμα της περιουσίας, η αινιγματική ακόμα και μετά θάνατον Nawal (Lubna Azabal) τους επιφυλάσσει δύο μεγάλες εκπλήξεις που συνοδεύουν δύο σφραγισμένους φακέλους. Ο πρώτος έχει παραλήπτη τον πατέρα τους - που θεωρούσαν νεκρό - και ο δεύτερος τον αδερφό τους, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσαν. Η Jeanne (Melissa Desormeaux-Poulin) αποφασίζει να ταξιδέψει ως τη Μέση Ανατολή για να αναζητήσει απαντήσεις στο οικογενειακό τους παρελθόν, ενώ ο Simon (Maxim Gaudette) δείχνει απρόθυμος να υποκύψει στα μεταθανάτια παιχνίδια της μητέρας του. Και για τους δύο όμως, τα σφοδρά και βασανιστικά ερωτήματα έχουν ήδη τεθεί και η αποφυγή τους είναι πλέον μάταιη.
'Πόλεμος πατήρ πάντων'. Στη ρήση του Ηράκλειτου εμπεριέχεται όλο το νόημα του «Incendies», μίας ταινίας που σμπαραλιάζει τα όρια ενός τυπικού στόρι περί καλά κρυμμένων οικογενειακών μυστικών και πάει πολύ - μα πολύ - παρακάτω. Η σπαρακτική μουσική των Radiohead συνοδεύει την εισαγωγική σκηνή. Από κι ύστερα, μία διαθήκη ανοίγει και η τελευταία επιθυμία μίας γυναίκας δίνει κλωτσιά σ' ένα κουβάρι που οδηγεί βαθιά στο χώμα. Εκεί, δεν είναι απλώς ριζωμένο ένα κάποιο οικογενειακό δένδρο, αλλά επί της ουσίας το ίδιο το βασίλειο του παραλόγου που κρύβει η ατέρμονη αιματοχυσία στη Μέση Ανατολή.         
Χωρισμένο σε τιτλοφορημένες σεκάνς, το υποψήφιο για Oscar ξενόγλωσσης ταινίας 'Μέσα Από Τις Φλόγες' του Καναδού Denis Villeneuve ταξιδεύει σε τόπο και σε χρόνο, ξανά και ξανά, προκειμένου να αποκαλύψει με χειρουργική μεθοδικότητα τα μυστικά και το πλήρες νόημά του.
Οι αρχές που διέπουν την αρχαία τραγωδία περνούν μέσα από το φίλτρο του διακεκριμένου θεατρικού του Wajdi Mouawad και από εκεί, βρίσκουν το δρόμο της έξοχης κινηματογραφικής διασκευής από τον Villeneuve, που με δουλειές όπως τα «Un 32 Aout Sur Terre» και «Maelstrom» έχει ήδη καταφέρει να ξεχωρίσει σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ (βλ. Βερολίνο - Κάννες). Πόλεμος, μίσος, ξεριζωμός, θάνατος αλλά και αγάπη συνυπάρχουν σε ένα εκρηκτικό μείγμα που σημαδεύει κατευθείαν στην καρδιά και στο νου του θεατή, ξερά και ατόφια. Σκηνές ξυραφιές, σε ένα χωροχρονικό road trip μίας οικογένειας αλλά και ενός τόπου μαρτυρικού, όπου μέσα από μπαρουτοκαπνισμένες κάνες και ατέρμονη αιματοχυσία, η ανθρωπιά και η ελπίδα πασχίζουν να αναπνεύσουν. Δίχως αμφιβολία, το «Incendies» είναι μία από τις πιο σοκαριστικές ταινίες της χρονιάς.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Πέμπτη 16/02: Grave of the fireflies




Σκηνοθεσία: Isao Takahata
Σενάριο: Isao Takahata, Akiyuki Nosaka
Πρωταγωνιστές: Tsutomu Tatsumi, Ayano Shiraishi, Akemi Yamaguchi
Χώρα Παραγωγής: Ιαπωνία
Χρονολογία Παραγωγής: 1988






            Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο, ημι- αυτοβιογραφικό βιβλίο του Akiyuki Nosaka και σκηνοθετημένη από τον Isao Takahata, σκηνοθέτη του Studio Ghibli. Πρόκειται για την ιστορία δύο παιδιών που προσπαθούν να επιζήσουν στη βομβαρδισμένη Ιαπωνία των τελών του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, έχοντας χάσει τη μητέρα τους και με τον πατέρα τους να βρίσκεται στον πόλεμο. Έστω κι αν η ιστορία εξαρχής μας θέτει προ τετελεσμένων γεγονότων, αυτό το μόνο που έχει ως αποτέλεσμα είναι να ενισχύσει το δράμα. Η πλοκή εξελίσσεται με έναν σταθερό ρυθμό και μέσα από γεγονότα που περιγράφουν το δράμα εκείνης της εποχής.
             Πολύ καλός σχεδιασμός και φωτεισμός, συνήθως χωρίς να ισορροπεί ανάμεσα στο φωτεινό ή το μουντό, αλλά τονίζοντας το καθένα ξεχωριστά σε διαφορετικές στιγμές, γεγονός που παίζει μεγάλο ρόλο στο όλο συναίσθημα. Τα χρώματα της φύσης αναμειγνύονται με το δικό τους τρόπο με τα χρώματα που δίνει ο πόλεμος, καθώς και με την εικόνα των χαρακτήρων.
              Η μουσική δημιουργεί μια μελαγχολική αίσθηση, ακόμα και στις πιο χαρούμενες φάσεις, τονίζοντας και υπενθυμίζοντας κάθε φορά την απελπισία και τη ματαιότητα που κυριαρχεί. Τα ηχητικά εφέ είναι επίσης πολύ καλά, από τον ήχο του τρεχούμενου νερού ως τον ήχο των μαχητικών αεροπλάνων της εποχής. Οι φωνητικές απόδόσεις του κάθε χαρακτήρα είναι και αυτές πολύ ξεχωριστές.
             Οι βασικοί χαρακτήρες στην ταινία είναι δύο, ο Seita και η μικρή του αδερφή, η Setsuko.  οι δυό τους ελίσσονται μέσα από δύσκολες καταστάσεις, αντιμετωπίζοντας τη σκληρή αντίδραση των συγγενών τους και την αδιαφορία των γύρω τους.
             Το grave of the fireflies θεωρείται μία από τις πιο συγκλονιστικές και τραγικές αντιπολεμικές ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ.
  

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Πέμπτη 09/02: Melancholia





Σκηνοθεσία: Lars von Trier
Σενάριο: Lars von Trier
Πρωταγωνιστές: Kirsten Dunst, Charlotte Gainsbourg, Kiefer Sutherland
Χρονολογία Παραγωγής: 2011





            Μία έκρηξη ή ένας λυγμός; Φωτιά ή πάγος; Θείο σχέδιο ή κάποιο κοσμικό ατύχημα; Εξωγήινοι εισβολείς ή γενετικά ενισχυμένοι πίθηκοι; Το τέλος του κόσμου είναι οδυνηρό να το συλλογίζεται κανείς, ωστόσο είναι δύσκολο να αντισταθούμε να το σκεφτόμαστε, εν μέρει επειδή μπορούν να γίνουν τόσες πολλές τρελές και τρομακτικές υποθέσεις.
         Στη Μελαγχολία, ένα ταξίδι από το θλιβερό στο μεγαλειώδες μέσω του παράλογου, ο Lars von Trier, μας προσφέρει τη δική του, πολύ προσωπική εκδοχή της αποκάλυψης. Η ταινία παίρνει το όνομά της από έναν πλανήτη που εμφανίζεται ξαφνικά στο νυχτερινό ουρανό και φαίνεται να κατευθύνεται προς τη Γη.
         Η λέξη επίσης χαρακτηρίζει μια συναισθηματική διαταραχή που έχει περιγραφεί από τον Freud ως "μια βαθιά, οδυνηρή κατήφεια, η παύση του ενδιαφέροντος για τον έξω κόσμο, απώλεια της ικανότητας για αγάπη, αναστολή όλων των δραστηριοτήτων και μείωση των αυτο- ενισχυτικών συναισθηματων σε βαθμό που το άτομο εκφράζεται μεμφόμενο τον εαυτό του και καταλήγει σε μια παραληρηματική προσδοκία τιμωρίας".
       Η διάγνωση του Freud αποτυπώνει λίγο πολύ την ψυχική κατάσταση της Justine(έτσι τουλάχιστον όπως ερμηνεύουν την κατάστασή της οι άνθρωποι γύρω της), μιας νεαρής γυναίκας που η θλίψη της απειλεί το γάμο της και τη μελλοντική της ευτυχία. Κατά τη διάρκεια μιας μακράς και ταραχώδους νύχτας, καταβάλλεται όλο και περισσότερο από τη σύγχυση του συζύγου της και την αγανάκτηση της αδερφής της. Σε σχέση με τη σοβαρή και άκρως υπεύθυνη Claire, η Justine είναι παρορμητική και γοητευτική. 
          Στο πρώτο μισό της ταινίας η Claire φαίνεται να έχει τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού της και του περιβάλλοντός της, φαίνεται σταθερή και πρακτική. Στο δεύτερο μισό της ταινίας οι όροι θα αντιστραφούν και η πίστη στο αναπόφευκτο της μοίρας από μέρους της Justine θα αποδειχθεί πιο βιώσιμη ανταπόκριση (ή τουλάχιστον με περισσότερη χάρη) από την αγχώδη αντίδραση της Claire.
         Το σκηνικό είναι μια ακριβή κατοικία στην άκρη του νερού, με στάβλους, γήπεδο του γκόλφ και περιποιημένες εκτάσεις γκαζόν. Τα αγγλικά είναι η γλώσσα και το νόμισμα τα δολάρια, αλλά αυτό αποτελεί λιγότερο μια συγκεκριμένη εικόνα της Αμερικής (μια χώρα την οποία ο Trier δεν έχει επισκεφτεί ποτέ) και περισσότερο ένα αφηρημένο χώρο οικονομικών προνομίων. 
        Αντίθετα με άλλες ηρωίδες του Trier- "Breaking the waves", "Dogville", "Dancer in the Dark"- η Justine δεν προσβάλλεται ούτε ταπεινώνεται από άλλους ανθρώπους. Το στοιχείο της αντρικής επιθετικότητας, τόσο έντονο σε άλλες ταινίες, έχει εδώ εξουδετερωθεί. 
       Υπάρχει μια ζοφερή δικαίωση- και επίσης ένα προφανές και αποτελεσματικό υπαρξιακό αστείο- στην ανακάλυψη της Justine ότι η υπερβολική απελπισία της μπορεί να αποδειχθεί βασισμένη σε μια ακριβή και αντικειμενική αξιολόγηση της κατάστασης του σύμπαντος. Ο κόσμος που η Justine περιγράφει στην πιο σκοτεινή στιγμή της διαύγειάς της, αξίζει τη φοβερή του μοίρα. Το επίτευγμα αυτής της ταινίας είναι το πόσο δύσκολα μπορεί κανείς να αντικρούσει αυτό το συμπέρασμα.