Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

Πρόγραμμα Προβολών Ιανουαρίου 2012

***την πρώτη Πέμπτη 5 Γενάρη δεν θα γίνει προβολή***


Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Πέμπτη 29/12: Flammen & Citronen (Μέρες Θυμού)





Σκηνοθεσία: Ole Christian Madsen
Σενάριο: Lars Andersen, Ole Christian Madsen
Πρωταγωνιστές: Thure Lindhardt, Mads Mikkelsen, Stine Stengade
Χώρα Παραγωγής:Δανία
 Χρονολογία Παραγωγής:  2008





Ο Ole Christian ξέρει πως να πετύχει την απλότητα και την αμεσότητα. Σ' αυτήν την εκθαμβωτική ταινία ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί σκηνικά και φωτισμό με τέτοιο τρόπο, ώστε να βοηθηθεί ο θεατής να εστιάσει την προσοχή του στις καταπληκτικές ερμηνείες και στο σενάριο αυτού του καθηλωτικού φιλμ. Ο θεατής μπαίνει στους δρόμους, στις παρόδους και στα σπίτια μιας Ευρώπης κατεστραμένης, στη διάρκεια μιας εποχής κατά την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήθελαν να αποδράσουν ή να πεθάνουν. 
               

                    Το σκηνικό τοποθετείται στη Δανία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Δανία βρίσκεται υπό την κατοχή των Ναζί. Ανάμεσα στους Ναζί και την δανέζικη αντίσταση υπάρχει κάτι σαν άτυπη συμφωνία΄ αν η τοπική αντίσταση δεν σκοτώνει άμεσα Ναζί, τότε αυτοί δεν θα παίρνουν εκδίκηση χτυπώντας πολίτες. Έτσι, οι αντιστασιακοί επικεντρώνονται στον Danes, ο οποίος κάνει ναζιστική προπαγάνδα ή σε άλλους που έχουν καταδώσει συμπολίτες τους.
               Η ταινία είναι εξαιρετικά ρεαλιστική ως προς την απόδοση των σκοτωμών. Όπως όλα τα μεγάλα φιλμ δράσης, δεν παρουσίαζει τη βία σαν κάτι λιγότερο φρικτό από αυτό που πραγματικά είναι. Όταν βλέπουμε ένα φόνο, αυτός απεικονίζεται με ανατριχιαστική ρεαλιστικότητα. Η γενική διαχείρηση των σκηνών όπου γίνεται ανταλλαγή πυρών φαίνεται επίσης πολύ ρεαλιστική, καθώς και η απόδοση της πολιτικής/ στρατιωτικής συμπεριφοράς των Ναζί. 
             Flammen και Citronen ήταν κωδικά ονόματα των Bent Faurschou- Hviid και Jorgen Haagen Schmith. Οι δυο τους ήταν ήρωες της δανέζικης αντίστασης και είχαν παρασημοφορηθεί μετά τον πόλεμο. Μέχρι εδώ η ιστορία είναι αληθινή. Είναι δύσκολο να πει κανείς πόσο από το υπόλοιπο της ταινίας είναι πραγματικό, αλλά πρόκειται για μια απίθανη ιστορία που θα μπορούσε να γίνει πιστευτή. 
                   Βασικό χαρακτηριστικό της συνολικής κινηματογράφησης είναι το επίπεδο φως και οι δρόμοι και οι τοίχοι από γκρι πέτρα. Στις εσωτερικές λήψεις κύριο χώρο καταλαμβάνει το αρχαίο σκούρο ξύλο και βαριές πόρτες και παράθυρα. Η σύνθεση του σκηνικού είναι τόσο ζοφερή όσο και οι αποστολές που έφερναν εις πέρας οι πρόγονοί τους. Οι αρχαίες σκάλες που τρίζουν, η ζοφερή διακήρυξη που έγινε ήδη στο κατώφλι, η σφαίρα κατευθείαν στο κεφάλι και η γρήγορη έξοδος προς το αυτοκίνητο της διαφυγής. Δεν πρόκειται για διακόσια πολυβόλα που τυλίγουν τον κόσμο στις φλόγες, πρόκειται για μία μόνο βολή, ένα χτύπημα και μετά γρήγορα η απομάκυνση. Ο δράστης ήταν φοβισμένος πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από το φόνο και δεν είναι ποτε σίγουρος αν αυτό που κάνει είναι το σωστό. Η ζωή του είναι γεμάτη φόβο αλλά δεν μπορεί να σκεφτεί τι άλλο να κάνει και σίγουρα δεν μπορεί να διανοηθεί ότι δεν θα κάνει τίποτα.
                

πηγή: http://www.monstersandcritics.com/

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Πέμπτη 22/12: Johnny got his gun




Σκηνοθεσία: Dalton Trumbo
Σενάριο: Dalton Trumbo
Πρωταγωνιστές: Timothy Bottoms, Kathy Fields, Marsha Hunt
Χρονολογία Παραγωγής:  1971




         Ο ήρωας της ταινίας, ο Joe, είναι ένας αμερικάνος στρατιώτης, ο οποίος την τελευταία μέρα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου έχασε από την έκρηξη μιας οβίδας τα χέρια, τα πόδια και το πρόσωπό του.
              Παρόλα αυτά επιβιώνει. Αποτέλώντας ένα ιατρικό παράδοξο, διατηρείται στη ζωή, κάτω από σεντόνια και γάζες, από γιατρούς που πιστεύουν ότι ο εγκέφαλός του έχει υποστεί τέτοια βλάβη ώστε τον θεωρούν φυτό. Ωστόσο κάνουν λάθος. Ο Joe και αισθάνεται και θυμάται. Τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις του παρουσιάζονται έγχρωμα, ενώ η δράση του παρόντος παρουσιάζεται ασπρόμαυρη, κάτι που αποτελεί την ουσία του φιλμ.
                    Η δράση ξεδιπλώνεται στη βάση δύο ιδεών: η πρώτη είναι ότι ο πόλεμος είναι έγκλημα και η δεύτερη ότι είναι ένα έγκλημα των γέρων απένταντι στους νεότερους.
                   Το Johnny got his gun, εχει τόσο αγκαλιαστεί από μερίδα των θεατών όσο και θαφτεί από κοινό και κριτικούς. Κάποιες από τις αρνητικές κριτικές που τις αποδίδονται αφορούν στις βασικές της ιδέες, που θεωρούνται αδιάφορες και στην έντονη χρήση του συναισθηματισμού. Η συναισθηματική ένταση, παρόλα αυτά, έχει υπάρξει ο λόγος που κάποιοι την έχουν βιώσει σαν τανία με βαθιά επιρροή.



Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Πέμπτη 15/12: Night on Earth




Σκηνοθέτης: Jim Jarmusch
Σεναριογράφος: Jim Jarmusch
Πρωταγωνιστές: Winona Ryder, Gena Rowlands, Lissane Falk
Χρονολογία Παραγωγής: 12 Δεκεμβρίου 1991
Χώρα Παραγωγής: Γερμανία




           Η πρώτη εικόνα της ταινίας είναι σημαντική: αυτή του καθολικού σκότους, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται μια περιστρεφόμενη σφαίρα λαμπερού μπλέ με άσπρες κηλίδες.
           Όσο η κάμερα πλησιάζει, οι λευκές κηλίδες μετατρέπονται σε σχηματισμούς συννέφων. Εμφανίζονται στη συνέχεια γνωστοί ωκεανοί και θάλασσες, καθώς και εκτάσεις στεριάς, αδιαίρετες ακόμα, ανέγγιχτες από εθνικές φιλοδοξίες.
                     Παρόλο που η δράση της ταινίας συντίθεται από πέντε διαφορετικές ιστορίες, που με τη σειρά τους τοποθετούνται στην καθημερινότητα του Los Angeles, της Νέας Υόρκης, της Ρώμης, του Παρισιού και του Ελσίνκι, το "Nights on Earth" μοιάζει να διατηρεί μια "εξωγήινη" απόσταση, σαν ένα μέρος της να παραμένει παγιωμένο για πάντα στο διάστημα.
                     Αυτή είναι η συνεπής, κωμική μέθοδος των ταινιών του Jarmusch, από το "Stranger than Paradise", το "Down by the Law" και το "Mystery Train" μέχρι το "Night on Earth".
                     Αν και το "Night on Earth" είναι εξαιρετικά αστείο, δεν είναι λιγότερο σκοτεινό από τις προηγούμενες ταινίες του Jarmusch. Συχνά τα φωτεινά χρώματα και το γέλιο που προκαλείται αποτελούν μια σκιά που καλύπτει την κρυφή φύση της ταινίας.
                     Στο "Night on Earth" ο Jarmusch εξερευνά μια ουσιώδη αστική σχέση, αυτή του ατόμου και του ταξιτζή, σε καταστάσεις κατά τις οποίες η γυναίκα γίνεται μερικές φορές άντρας και μερικές ταξιτζής. Η ίδια η καμπίνα του ταξί είναι ο προσωρινά κοινόχρηστος κόσμος. Η καμπίνα αποτελεί επίσης ένα διακριτικό κουκούλι, μέσα από το οποίο ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη θα αναδυθεί και, αν δεν αλλάξει εντελώς, τουλάχιστον θα ταρακουνηθεί ή, σε μία περίπτωση, δεν θα βγει από το ταξί περισσότερο σίγουρος για το που βρίσκεται από όσο ήταν όταν μπήκε σ΄αυτό.
                     Όπως πάντα, και στο  "Night on Earth", είναι οι απρόβλεπτοι και εξατομικευμένοι χαρακτήρες, οι καθημερινές και, παρόλα αυτά, εντυπωσιακές καταστάσεις που διαφοροποιούν μια ταινία του Jarmusch- όπως επίσης και το soundtrack, σταθερά όμορφο, συγκρατημένο και αποτελεσματικό.



"Θεωρώ τον εαυτό μου έναν ελάσσονα ποιητή που γράφει αρκούντως μικρά ποιήματα. Προτιμώ να κάνω μια ταινία για έναν τύπο που βγάζει το σκύλο του βόλτα, παρά για τον αυτοκράτορα της Κίνας"
Jim Jarmusch


πηγές: http://movies.nytimes.com/
            http://www.kamera.co.uk/index.php

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

8/12 Ο ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟΣ (Rumble Fish, 1983)


Σκηνοθεσία
Φράνσις Φόρντ Κόπολα
Ηθοποιοί
Ματ Ντίλον, Μίκι Ρουρκ, Βίνσεντ Σπάνο, Ντένις Χόπερ




Μετά την εμπορική αποτυχία της ταινίας "Μια μέρα, ένας έρωτας", ο Κόπολα έστρεψε την προσοχή του σε δύο παραγωγές χαμηλού κόστους, βασισμένες στα νεανικά βιβλία της Σούζι Χίντον: "The outsiders" (προβλήθηκε στην Ελλάδα ως "Αουτσάιντερς, επανάστες χωρίς αύριο) και "Ruble fish", ή, κατά την ελληνική απόδοση, "Ο αταίριαστος". Οι "Αουτσάιντερς" είχαν προγραμματιστεί να προβληθούν το φθινόπωρο του '82, όμως ο Κόπολα καθυστέρησε γιατί ξαναγύρισε μερικές σκηνές μέχρι το Μάρτιο του '83. 

Φαίνεται όμως ότι δεν ήταν και πολύ ικανοποιημένος, γιατί στη μέση των γυρισμάτων αποφάσισε να γυρίσει, ένα ακόμα έργο με το ίδιο θέμα και το ίδιο συνεργείο, που εμβάθυνε περισσότερο μερικές ιδέες των "Αουτσάιντερς" και είχε πιο προσωπικό ύφος από αυτούς. Έτσι αυθόρμητα γεννήθηκε "Ο αταίριαστος", μια κατά τον Κόπολα "πειραματική ταινία", που αποτελεί μια βαθύτερη και πιο προσωπική απόδοση της ίδιας προβληματικής που συνανατάμε στους "Αουτσάιντερς". 

Η ταινία με με την ιδιαίτερη χρήση των κινηματογραφικών τεχνικών (παράξενες γωνίες της κάμερας, εξπρεσιονιστική ασπρόμαυρη φωτογραφία, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, ποιητικός διάλογος, κ.α.) παραπέμπει σε ευρωπαικές ταινίες τέχνης, παρά σε αμερικάνικο χολιγουντιανό κινηματογράφο. 

Έκανε επίσης διάσημο τον Ματ Ντίλον που παίζει τον ρόλο του Ράστι Τζέιμς, του όχι ιδιαίτερα έξυπνου εφήβου, ο οποίος πρέπει να καλύψει το κενό που άφησε ο αδερφός του (Μίκι Ρουρκ). Υπνωτικός, αινιγματικός, παράδοξα διορατικός, ο "Αταίριαστος", είναι μια υπέροχη ταινία και η αγαπημένη δουλειά του ίδιου του Κόπολα.