Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

Κυριακή 17/5: Η Λεμονιά


Κυριακή 17/5 στις 20:00
Η Λεμονιά (Etz Limon)

Σκηνοθεσία: Eran Riklis.
Σενάριο: Suha Arraf, Eran Riklis
Παίζουν: Hiam Abbass, Doron Tavory, Ali Suliman, 
Rona Lipaz-Michael, Tarik Kopty, Amos Lavi, Amnon Wolf
 Ισραήλ/ Γερμανία/ Γαλλία, 2008, δράμα, 106' 
Η λεμονιά δεν είναι ένα δέντρο, αλλά ένα μικρό λεμονοδάσος, το οποίο κατέχει η Σάλμα Ζιντάν (την οποία ερμηνεύει εξαιρετικά η Hiam Abbass), παλαιστίνια χήρα και φτωχή με τις λεμονιές να αποτελούν τη μοναδική πηγή εισοδήματός της. Αυτή η λιγομίλητη γυναίκα ζει δίπλα στην Πράσινη Γραμμή και φροντίζει ολημερίς τις λεμονιές που κληρονόμησε από τον πατέρα της. Ξαφνικά καλείται να αλλάξει ζωή και συνήθειες, όταν έρχεται να εγκατασταθεί δίπλα στο λεμονοδάσος ο υπουργός Αμύνης του Ισραήλ, Ίσραελ Ναβό, στα σύνορα δηλαδή μεταξύ του Ισραήλ και των κατεχόμενων εδαφών, στην πράσινη γραμμή που έχει φτιάξει η χώρα του, κατά μήκος των "συνόρων" με τη Δυτική Οχθη, (τη γραμμή ανακωχής μετά τον πόλεμο του 1967) κλέβοντας ένα ακόμα πολύ μεγάλο κομμάτι παλαιστινιακών εδαφών.Το συρματόπλεγμα, τα υπερυψωμένα φυλάκια και τα ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας δεν αρκούν για να κοιμάται ήσυχος ο νεοφερμένος γείτονας της Σάλμα. Η προσωπική φρουρά επιμένει πως ο περιβάλλων χώρος της υπουργικής βίλας πρέπει να αποψιλωθεί για να αποκλειστεί η δυνατότητα προσπέλασης σε πιθανούς τρομοκράτες. Δηλαδή, οι λεμονιές πρέπει να κοπούν.
 Η Σάλμα αποφασίζει να παλέψει για τις λεμονιές που φύτεψε ο πατέρας της πριν πενήντα χρόνια και που γι' αυτή δεν αποτελούν απλά πηγή εισοδήματος, αλλά έχουν μεγάλη αξία αφού είναι ο κόπος, ο ιδρώτας, το αίμα και τα δάκρυα που έχουν χύσει σε αυτόν τον τόπο οι δικοί της άνθρωποι. Ξεκινά μια δικαστική εκστρατεία στην οποία τη στηρίζει ένας νεαρός δικηγόρος, ο Ζιάντ Νταούντ. Ο Ρικλίς μας δείχνει την καθημερινή πτυχή ενός δράματος που ζουν οι άνθρωποι εκατέρωθεν των τειχών, δείχνει δυο γυναίκες τη Σάλμα και τη Μίρα (η γυναίκα του υπουργού) κλεισμένες μέσα στα δικά τους τείχη η καθεμιά, είτε λέγονται προκαταλήψεις των συμπατριωτών τους, είτε ρόλος που πρέπει να παίξεις, γιατί αυτό περιμένουν από σένα.
Η λεμονιά είναι μία ταινία για τους αγώνες των ανθρώπων. Αγώνες για να προστατεύσουν αυτό που τους ανήκει, τις αρχές τους, την ανθρωπιά τους, τον τόπο τους, την ιστορία τους, που πολλές φορές όπως συμβαίνει και στη Μέση Ανατολή, είναι γραμμένη με αίμα. Αγώνες που παίρνουν μορφή μέσα από τις προσπάθειες μιας γυναίκας μόνης να προστατεύσει τα δέντρα της. Μια ιστορία για τη μοναξιά όλων των ανθρώπων που ζουν σε αυτήν την περιοχή και όχι μόνο.
 **Το τείχος που χωρίζει το Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη της Παλαιστίνης, κατασκευάζεται από το Ισραήλ για "λόγους ασφάλειας». Αποτελείται από ένα δίκτυο συρμάτινου πλέγματος, τειχών και τάφρων με εύρος κατά μέσο όρο 60 μέτρα και 8 μέτρα ύψος. Βρίσκεται κυρίως μέσα στη Δυτική Όχθη, εν μέρει σύμφωνα με τη Συνθήκη Ανακωχής του 1949, ή την "Πράσινη Γραμμή" μεταξύ του Ισραήλ και της Ιορδανίας που οριοθετεί σήμερα τη Δυτική Όχθη. Μέχρι τον Απριλίου του 2006, το μήκος του τείχους όπως έχει εγκριθεί από την ισραηλινή κυβέρνηση είναι 703 χιλιόμετρα. Περίπου το 58.04% έχει κατασκευαστεί, 8.96% είναι υπό κατασκευή, και στο 33% η κατασκευή δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Η εφημερίδα The Jerusalem Post ανέφερε τον Ιούλιο του 2007 ότι το τείχος δε θα είναι έτοιμο μέχρι το 2010, επτά χρόνια αργότερα από ότι αρχικά έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί. Το τείχος είναι ένα έργο που η κατασκευή του έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων.

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Κυριακή 10/5: Monty Python and the Holy Grail


Κυριακή 10/5 στις 20:00
Monty Python and the Holy Grail

Σκηνοθεσία: Terry Gilliam, Terry Jones
Σενάριο: Monty Python
Παίζουν: Graham Chapman, John Cleese, 
Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones, Michael Palin
Παραγωγής 1975, κωμωδία, 91', Αγγλία

Αυτή τη φορά οι Pythons ζωντανεύουν το θρύλο του Βασιλιά Αρθούρου, αντιπαραθέτοντας κάποιες άριστα επιλεγμένες τοποθεσίες με μια ατέλειωτη ροή από αναχρονιστικές ατάκες, ανακόλουθες και χονδροειδής στημένες φάσεις.Ο πραγματικός χρόνος της ταινίας είναι η δεκαετία του 1350. Οι Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης βρίσκονται σε μια επί ποδός αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου. Και αυτό γιατί δεν ταξιδεύουν σε άλογα, αλλά παριστάνουν ότι το κάνουν, έχοντας τους υπηρέτες τους να  κτυπούν καρύδες για να ακούγεται κάτι σαν τον ήχο των οπλών του αλόγου. Μέσα από τη σάτιρα συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων (κυνήγι μαγισσών, μαύρη πανούκλα) βρίσκουν το Κάμελοτ, αλλά μετά από κυριολεκτικά ένα γρήγορο τραγούδι και χορό, αποφασίζουν ότι δεν θέλουν να πάνε εκεί. Ενώ απομακρύνονται εμφανίζεται σε αυτούς ο Θεός (που φαίνεται να είναι γκρινιάρης) και τους ζητά να βρουν το Ιερό Δισκοπότηρο. Αυτοί συμφωνούν και έτσι ξεκινά η αναζήτηση στη διάρκεια της οποίας εμφανίζονται σκηνές από τα ιπποτικά παραμύθια και αποκαλύπτεται ο λόγος που έχουν οι ιππότες τα ονόματα που έχουν. Καθόλη τη διάρκεια της αναζήτησής τους συναντούν ενδιαφέροντες ανθρώπους και ιππότες στο δρόμο τους. Οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες πεθαίνουν, κάποιοι από το κουνέλι-δολοφόνο (που τελικά το νικούν με την ιερή χειροβομβίδα), άλλοι επειδή δεν απάντησαν σε ερώτηση μπροστά στη γέφυρα του Θανάτου ή πέθαναν με κάποιο άλλο γελοίο τρόπο. Στο τέλος οι μόνοι που απομένουν είναι ο  King Arthur and ο Sir Bedevere που βρίσκουν το κάστρο Arrrghhh όπου βρίσκεται μέσα το Ιερό Δισκοπότηρο. Συναντούν κάποιους Γάλλους στρατιώτες που τους είχαν χλευάσει νωρίτερα στην ταινία και έτσι δε μπορούσαν να εισέλθουν στο κάστρο..

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Κυριακή 26/4: Μαύρη γάτα, άσπρος γάτος


Κυριακή 26/4 στις 20:00
Μαύρη γάτα, άσπρος γάτος (Crna mačka, beli mačor)

Σκηνοθεσία: Emir Kusturica
Σενάριο: Emir Kusturica, Gordan Mihić
Παίζουν: Bajram Severdzan, Srdjan Todorovic, Branka Katic, 
Florijan Ajdini, Sabri Sulejman, Jasar Destani, Salija Ibraimova
Παραγωγής 1998, κωμωδία, έγχρωμη, 125', 
Γιουγκοσλαβία, Γαλλία, Γερμανία

Η κινηματογραφική απόδοση ενός ξέφρενου γκροτέσκου όπου γραφικοί μαφιόζοι, νεόπλουτοι που σνιφάρουν κόκα και ακούνε ντίσκο, νύφες που το σκάνε από το γάμο κρυμμένες σε κορμό δέντρου, πληρωμένοι τελωνιακοί και άλλοι μπαγαπόντηδες. Πάνω σε ενα χαλάρο σενάριο, που περιγράφει στιγμιότυπα απο την ζωή μιας κοινότητας τσιγγάνων, μιας παραδουνάβιας περιοχής, της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, ο σκηνοθέτης κρύβει βαθιά κάτω από το πανηγυριώτικο και πληθωρικό στυλ, μια ερευνητική ματιά που διαπερνά τον ελεύθερο τρόπο συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων, αφήνοντας στον θεατή, στα δευτερόλεπτα ηρεμίας που παρεμβάλλονται του καταιγιστικού ρυθμού, να βγάλει τα δικά του συγκριτικά συμπεράσματα, για τον δυτικό τρόπο ζωής.

Ξυπόλητα ευτυχισμένα παιδιά ανάμεσα σε φουσκωμένες σαμπρέλες φορτηγών, θορυβώδεις χήνες που συνυπάρχουν με τους ανθρώπους, ένα τεράστιο γουρούνι που καταβροχθίζει τις λαμαρίνες ενός σκουριασμένου αυτοκινήτου, μια τραγουδίστρια που αφαιρεί μια πρόκα χρησιμοποιώντας ... τον πισινό της, πτώματα που συντηρούνται με κολώνες πάγου και άλλα πολλά με τη συνοδεία των τσιγγάνικων τραγουδιών και τους φρενήρεις ήχους του Goran Bregovic να ντύνουν τις ευρηματικές εικόνες και να υπερτονίζουν το γενικότερο ξεσάλωμα.

Ένα φιλμ όπου συνυπάρχουν η ψυχή, η αισιοδοξία και το πάθος για ζωή.

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Κυριακή 5/4: Η Φυλή (Plemya)


Κυριακή 5/4 στις 20:00
H Φυλή (Plemya)
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Miroslav Slaboshpitsky, 
Παραγωγής: 2014, 130', Ολλανδία/Ουκρανία, 
Ηθοποιοί: Grigoriy Fesenko, Rosa Babiy, Yana Novikova
Οι δράσεις, τα συναισθήματα και οι απελπισμένες παρορμήσεις "μιλούν" πιο δυνατά από τις λέξεις σε αυτήν την ταινία που παρουσιάζεται από ένα σύνολο μη επαγγελματιών νέων ηθοποιών, εξολοκλήρου στη νοηματική γλώσσα, χωρίς να περιλαμβάνει ούτε υπότιτλους ούτε οποιαδήποτε συλλαβή προφορικού λόγου. Για όσους έχουν μικρή ή καθόλου γνώση της νοηματικής γλώσσας, «Η Φυλή», θα αποδειχθεί σε οριμένα σημεία περίπλοκη αλλά πολύ ενδιαφέρουσα ταινία που απαιτεί τη μεγαλύτερη προσοχή του θεατή. Ακόμα και όταν η σημασία μιας συγκεκριμένης επικοινωνίας μας διαφεύγει, η γενική αίσθηση του αφηγηματικού λόγου καλύπτει τον θεατή.
Ο Σεργκέι εισέρχεται σε ένα ειδικό σχολείο για κωφούς. Μόνος σε αυτό το νέο και άγνωστο τόπο, θα πρέπει να βρει το δρόμο του μέσα στην ιεραρχική κοινότητα του σχολείου. Μετά από μερικά υποχρεωτικά τελετουργικά καψόνια Ο Σεργκέι εντάσσεται γρήγορα "στη φυλή" όπου δουλεύει ως χαμηλόβαθμος κακοποιός σε μια συμμορία μαθητών που παρουσιάζει εκπληκτικά σαφή ιεραρχία και που ασχολείται με το έγκλημα και την πορνεία. Πρώτα παίρνει μέρος σε μερικές ασήμαντες ληστείες και τέλος γίνεται νταβατζής δύο συμμαθητριών του που εκδίδονται σε μια νυχτερινή στάση φορτηγών. Βρίσκοντας τον εαυτό του ερωτευμένο με μία από αυτές, ο Σεργκέι σπάει τελικά όλους τους άγραφους κανόνες της φυλής, με τραγικές συνέπειες.
Λειτουργώντας στις παρυφές της "αξιοσέβαστης κοινωνίας", οι ήρωες και ηρωίδες της ταινίας μπορεί να είναι τα πιόνια ή οι παράγοντες ενός φρικτά εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωποι με τα ανθρώπινα συναισθήματα και σκέψεις προσπαθώντας απεγνωσμένα ο καθένας να διεκδικήσει τη δική του θέση σε μια ανελέητη άρχουσα τάξη.

Τρίτη 24 Μαρτίου 2015

Κυριακή 29 Μαρτίου: Η πέτρα της υπομονής


Κυριακή 29 Μαρτίου στις 8.00 μ.μ.

Η πέτρα της υπομονής (The Patience Stone).
Σκηνοθεσία: Atiq Rahimi.

Γαλλία - Αφγανιστάν, 2012, 98΄

Σενάριο: Jean-Claude Carrière, Atiq Rahimi. 
Παίζουν: Golshifteh Farahani, Hamid Djavadan, Massi Mrowat.

Σε μια μουσουλμανική πόλη όπου ο πόλεμος μαίνεται, μια νεαρή γυναίκα φροντίζει με στοργή τον άνδρα της που βρίσκεται σε κώμα. Καθώς αυτός βρίσκεται τραυματισμένος, χωρίς τις αισθήσεις του, εκείνη τολμά για πρώτη φορά να του πει αλήθειες για τη ζωή και το παρελθόν της. Σταδιακά οι αποκαλύψεις της γίνονται πιο τολμηρές, προσπαθώντας μ’ αυτές να τον σοκάρει και να τον επαναφέρει στη ζωή. Ο άντρας θα γίνει για εκείνη “η πέτρα της υπομονής”, που σύμφωνα με την περσική μυθολογία απορροφά τον πόνο του ανθρώπου που εξομολογείται μέχρι τη μέρα που η πέτρα σπάει κι εξαφανίζει όλα όσα τον βασανίζουν. 

Ο Ατίκ Ραχίμι, αυτοεξόριστος από το 1984 στη Γαλλία, σκηνοθετεί το μεταφρασμένο σε 33 γλώσσες μπεστ σέλερ του συνυπογράφοντας το σενάριο με τον Ζαν Κλοντ Καριέρ. Ο σκηνοθέτης ξετυλίγει την ιστορία του αργά, χωρίς μελοδραματισμούς, με τον εξομολογητικό μονόλογο της ηρωίδας να παίρνει σταδιακά φωτιά και η ίδια να μεταμορφώνεται σε ένα κορμί με ανάγκες και αισθήσεις. 

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Κυριακή 22/3 προβολή ταινίας Louise Michel - La Rebelle


Κυριακή 22/3 στις 20:00
Louise Michel - La Rebelle 
Σκηνοθεσία- σενάριο:Solveig Anspach
Παίζουν: Sylvie Testud (Louise Michel), Nathalie Boutefeu (Nathalie Lemel), Bernard Blancan (Henri Rochefort), Alexandre Steiger (Charles Malato), Augustin Watreng (Daoumi)
Γαλλία, 2009, 90'
Η μετάφραση και ο υποτιτλισμός έγινε από την Κατάληψη Σινιάλο τον Μάιο του 2014.
   “Αν δεν είστε δειλοί, σκοτώστε με. Με κατηγορείτε ότι είμαι οπαδός της Κομμούνας. Ασφαλώς και είμαι! Γιατί η Κομμούνα ήθελε, πάνω απ’ όλα, την κοινωνική επανάσταση και η κοινωνική επανάσταση είναι η πιο ακριβή μου επιθυμία. Ακόμα περισσότερο, είναι τιμή για εμένα να ανήκω σε αυτούς που προώθησαν την Κομμούνα... Ανήκω ολοκληρωτικά στην κοινωνική επανάσταση. Αν με αφήσετε να ζήσω, δε θα πάψω να ζητάω εκδίκηση”. Αυτά είπε μεταξύ άλλων η Louise Michel στη δίκη της στο 6ο πολεμικό στρατοδικείο στις 16 Δεκεμβρίου του 1871 όπου βρέθηκε κατηγορούμενη για τη συμμετοχή της στην επαναστατική απόπειρα της Παρισινής Κομμούνας. O Βίκτωρ Ουγκώ της αφιέρωσε τον ίδιο Δεκέμβρη το ποίημά του "Viro Magor", ενώ οι καθεστωτικές εφημερίδες της εποχής την αποκαλούσαν "κόκκινη λύκαινα" και την παρουσίαζαν σαν αιμοσταγές τέρας.
   Οι γυναίκες βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση της Παρισινής Κομμούνας. Από την πρώτη μέρα, όταν έβαλαν τα σώματά τους μπροστά στους στρατιώτες, καλώντας τους να στρέψουν τα όπλα στους αξιωματικούς τους. Μέχρι την τελευταία, συμμετέχοντας στις διάφορες τοπικές επιτροπές, εφοδιάζοντας τα οδοφράγματα με ρούχα και φαγητό, φροντίζοντας τους τραυματίες, φτιάχνοντας συχνά και κρατώντας μόνες τους, με το όπλο στο χέρι, γυναικεία οδοφράγματα.
   Το πολιτικό πείραμα της Παρισινής Κομμούνας, για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία στα χέρια της, διήρκησε απο τις 18 Μαρτίου- 28 Μαϊου του 1871 και πνίγηκε στο αίμα από την κυβέρνηση του Λουί Τιερ.
   Η Louise Michel ματά από περίπου δυο χρόνια φυλάκισης καταδικάστηκε σε ισόβια εξορία στη Νέα Καληδονία του Ειρηνικού (γαλλική αποικία). Εκεί συνδέθηκε με τον ντόπιο πληθυσμό του Κανάκ και συντάχθηκε μαζί τους, σε αντίθεση με τους άλλους κομμουνάριους που περιφρονούσαν τους γηγενείς, όταν συγκρούστηκαν με τους Γάλλους αποικιοκράτες. 
   Το 1880 η γαλλική κυβέρνηση έδωσε γενική αμνηστία και η Λουίζ Μισέλ μπόρεσε να γυρίσει στη Γαλλία. Δεν έπαψε στιγμή “να ζητάει εκδίκηση” και να πρωτοστατεί σε κάθε επαναστατική δραστηριότητα στη Γαλλία, πράγμα που της κόστισε δεκάδες διώξεις, τέσσερις νέες φυλακίσεις και μια δολοφονική απόπειρα εναντίον της. Η “Κόκκινη Παρθένα της Μονμάρτης”, όπως την αποκαλούσε ο λαός του Παρισιού, συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής της να παλεύει για την κοινωνική επανάσταση.
ε αντίθεση με άλλους Κομμουνάρους, που περιφρονούσαν τους αυτόχθονες Κanaks, η Louise Michel υποστήριξε την εξεγερσή τους το 1878, και αφιερώθηκε στη μορφωσή τους (ήταν δασκάλα). Πηγή: www.lifo.grΤο 1880 η γαλλική κυβέρνηση έδωσε γενική αμνηστία και η Λουίζ Μισέλ μπόρεσε να γυρίσει στη Γαλλία. Δεν έπαψε στιγμή “να ζητάει εκδίκηση” και να πρωτοστατεί σε κάθε επαναστατική δραστηριότητα στη Γαλλία, πράγμα που της κόστισε δεκάδες διώξεις, τέσσερις νέες φυλακίσεις και μια δολοφονική απόπειρα εναντίον της. Η “Κόκκινη Παρθένα”, όπως την αποκαλούσε ο λαός του Παρισιού, συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής της να παλεύει για την κοινωνική επανάστασ

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

Κυριακή 15 Μαρτίου, Οι κόρες της ντροπής


Κυριακή 15 Μαρτίου στις 8.00μ.μ.

Οι κόρες της ντροπής (The Magdalene Sisters)
Σκηνοθεσία-Σενάριο:Peter Mullan.
Παίζουν: Anne-Marie Duff, Nora-Jane Noone, Dorothy Duffy, Eileen Walsh.
Βρετανία, 2002, 119’

Στην Ιρλανδία του ’60 τέσσερα κορίτσια κλείνονται με τη βία σ’ ένα από τα “Άσυλα” ή “Πλυντήρια της Μαγδαληνής”. Η Crispina και η Rose γιατί  έφεραν στον κόσμο παιδιά χωρίς να είναι παντρεμένες, η Bernadette γιατί είναι ορφανή και κάνει στενή παρέα με αγόρια και η Margaret γιατί έπεσε θύμα βιασμού και έπρεπε να ξεπλυθεί η ντροπή της οικογένειας. Στο μοναστήρι-αναμορφωτήριο, προς παραδειγματισμό και κάθαρση των αμαρτιών, οι κοπέλες υποχρεώνονται να πλένουν ρούχα της εκκλησίας ή των τοπικών επιχειρήσεων υπό την απάνθρωπη “επίβλεψη” των “αδελφών του ελέους”.

“Οι κόρες της ντροπής”(The Magdalene Sisters) είναι ένα δριμύ κατηγορώ των σωματικών, ψυχολογικών και σεξουαλικών κακοποιήσεων 30.000 γυναικών στα “Άσυλα της Μαγδαληνής”, που λειτούργησαν υπό τη διεύθυνση της Καθολικής εκκλησίας από τον 19ο αιώνα ως το 1996 που έκλεισε και το τελευταίο. O ηθοποιός και σκηνοθέτη Peter Mullan, γνωστός για την ερμηνεία του στην ταινία του Ken Loach “Το όνομά μου είναι Τζο”,  χτίζει την ιστορία του με αμεσότητα, τραχύτητα και φυσικότητα που σε συγκλονίζει.

Τρίτη 3 Μαρτίου 2015

Kυριακή 8 Μαρτίου: Ladybird, Ladybird στις 20:00


Ladybird, Ladybird του Ken Loach. 
Παίζουν: Crissy Rock, Vladimir Vega
Aγγλία, 1994, δραματική, 101'

Στο σκηνοθετημένο από τον Κεν Λόουτς ρεαλιστικό δράμα μια ανύπαντρη μητέρα αγωνίζεται ενάντια στο βρετανικό σύστημα κοινωνικών υπηρεσιών και τo ταραγμένο παρελθόν της. Προερχόμενη από ένα background κακοποίησης και της φτώχειας, η Μάγκι (Crissy Ροκ) έχει ήδη υποστεί μια σειρά από επώδυνα ειδύλλια όταν συναντά τον Jorge (Vladimir Vega), και αρχίζουν μια αγαπημένη, αλλά ταραχώδη σχέση. Η κατάσταση περιπλέκεται όταν η Μάγκι μένει έγκυος αλλά έχει ήδη το στίγμα της ακατάλληλης μητέρας με τέσσερα παιδιά από προηγούμενες σχέσεις της δοσμένα σε ανάδοχες οικογένειες. Αποφασισμένοι να κρατήσουν το παιδί τους, η Μάγκι και ο Jorge ξεκινούν ένα δύσκολο αγώνα ενάντια στην κυβερνητική γραφειοκρατία.

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Κυριακή 1 Μαρτίου στις 20:00: Η Χαμένη Τιμή της Καταρίνα Μπλουμ



Μια νεαρή γυναίκα συλλαμβάνεται κι ανακρίνεται με τρόπο ωμό για τις σχέσεις της μ' έναν ύποπτο τρομοκράτη. Δριμύ κατηγορώ ενάντια στην αστυνομική βία και τον κιτρινισμό του Τύπου. Στο φιλμ αυτό απεικονίζεται ο  «καθημερινός φασισμός», που περνάει μέσα από το κράτος και επεκτείνεται μέχρι τον αντιδραστικό Τύπο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στο έργο περιγράφεται μια πόλη, αν όχι μια ολόκληρη χώρα, όπου οι πολιτικές αναμετρήσεις και συζητήσεις δεν γίνονται στο αρμόδιο όργανο εξουσίας και διακυβέρνησης, αλλά μέσα σε κλειστά ιδιωτικά δωμάτια, μέσω τηλεφωνημάτων -που όλως τυχαίως παρακολουθούνται και από την αστυνομία-, μέσω τις επιρροής που έχουν τα πολιτικά πρόσωπα ή οι φίλοι τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Διαπλοκή, προπαγάνδα, χειραγώγηση. Έτσι διαμορφώνονται οι πολιτικές συνειδήσεις, έτσι «διαμορφώνεται» η κοινή γνώμη… Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας αναγράφει στην αρχή του έργου του: «τα πρόσωπα και οι καταστάσεις του έργου είναι φανταστικές. Οι όποιες ομοιότητες δεν είναι ούτε σκόπιμες, ούτε τυχαίες, αλλά αναπόφευκτες…» Το σχόλιο του Böll, το 1974, απαρράλαχτο προσαρμόζεται στην Ελλάδα του 2015.

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Κυριακή 22 Φεβρουαρίου στις 8.00 μ.μ.:''Ida''


Κυριακή 22 Φεβρουαρίου στις 8.00 μ.μ.

Ίντα (Ida) του Πάβελ Παβλικόφσκι.


Παίζουν: Αγκάτα Κούλεζα, Αγκάτα Τσεμπουκόφσκα, Ντάβιντ Ογκρόντνικ, Τζοάνα Κούλιγκ.

Πολωνία, 2013, 82 ́, ασπρόμαυρη, δραματική.


Βρισκόμαστε στη δεκαετία του '60 σε μια Πολωνία που στέκει διχασμένη ανάμεσα στον καθολικισμό και τον “υπαρκτό σοσιαλισμό”, το βαρύ και ένοχο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον. Η Άννα, δόκιμη μοναχή καλείται από την ηγουμένη του μοναστηριού να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητές της με τον έξω κόσμο και να συναντηθεί με τη μοναδική συγγενή, αδελφή της μητέρα της, προτού δώσει τους όρκους της. Η θεία της, Βάντα, της ανακοινώνει ότι το πραγματικό της όνομα είναι Ίντα και είναι κόρη Εβραίων που χάθηκαν στον πόλεμο. Μαζί οι δύο γυναίκες θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι στον τόπο που χάθηκαν τα ίχνη των συγγενών τους για να ανακαλύψουν τι πραγματικά τους συνέβη.

Η αυστηρή ασπρόμαυρη ταινία του Παβλικόφσκι αποτελεί ένα οδοιπορικό στην ατομική και συλλογική μνήμη, στις αλήθειες, τις ενοχές και τις ψευδαισθήσεις μιας ολόκληρης εποχής. Η αφήγηση ποιητική, με την κάμερα σταθερή εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις που ακολουθεί την κίνηση των προσώπων, επικεντρώνεται με απλότητα στη σχέση των δύο παγιδευμένων στις ψευδαισθήσεις τους γυναικών.

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου στις 20:00 ''Ξενοδοχείο Ρουάντα''


Kυριακή 15 Φλεβάρη στις 20:00
Ρουάντα 1994.  Σε αυτήν την απομακρυσμένη περιοχή της Αφρικής αρχίζει ένας αιματηρός  εμφύλιος πόλεμος που σταδιακά θα μετατραπεί σε γενοκτονία. Ένας διευθυντής ξενοδοχείου στη Ρουάντα θα περιθάλψει με κίνδυνο της ζωής του πάνω από 1.200 καταδιωκόμενους πολίτες της φυλής των Τούτσι και  θα τους σώσει από τη δολοφονική μανία των Χούτου. Στην ταινία αποτυπώνονται οι ναζιστικές μεθόδους φυλετικής εκκαθάρισης της κυβέρνησης των Χούτου, οι οποίες κόστισαν ην ζωή σε 1.000.000 ανθρώπους, στην πλειονότητα τους μέλη της φυλής Τούτσι. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία αλληλεγγύης, αυταπάρνησης και ανθρωπισμού μέσα σε ένα περιβάλλον φρίκης πόνου και προσφυγιάς.Διαπομπεύει με έμμεσο τρόπο, τα προσωπεία των "δημοκρατικών αξιών" και των "ανθρώπινων δικαιωμάτων" του δυτικού κόσμου αποτυπώνοντας, στην πλοκή της,την στάση του ΟΗΕ και ευρύτερα της διεθνούς κοινότητας.

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Κυριακή 8/2 στις 8.00μμ: Ο Κομφορμίστας (Il Konformista)


Κυριακή 8 Φεβρουαρίου στις 8.00 μ.μ.

Ο Κομφορμίστας (Il Konformista). Σκηνοθεσία: Bernardo Bertolucci
Σενάριο: Bernardo Bertolucci, Alberto Moravia (μυθιστόρημα) .
Φωτογραφία: Vittorio Storaro. 
Παίζουν: Jean-Louis Trintignant, Stefania Sandrelli, Gastone Moschin,Enzo Tarascio...
Ιταλία, Γαλλία, Δυτ. Γερμανία, 1970, 107’, Δραματική.

   Βρισκόμαστε στη φασιστική Ιταλία, δύο χρόνια πριν την έναρξη του Β’ παγκόσμιου πολέμου. Ο Μαρσέλο ένας μορφωμένος μεσοαστός, βασανισμένος από τη λανθάνουσα ομοφυλοφιλία του και από ένα έγκλημα που έκανε στην εφηβεία του, προσπαθεί να είναι σαν όλους τους άλλους. Παντρεύεται μία όμορφη, συνηθισμένη από “καλή οικογένεια” κοπέλα, πηγαίνει σε τακτά διαστήματα στην εκκλησία επιδιώκοντας να είναι ένας συνηθισμένος αστός που χαίρει εκτίμησης από το περιβάλλον του και τις αρχές. Εντάσσεται στις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος και δέχεται να κατασκοπεύσει έναν πρώην καθηγητή του, αυτοεξόριστο στο Παρίσι κι ενοχλητικό για το καθεστώς. Όταν όμως η εντολή της παρακολούθησης μετατρέπεται σε εξόντωση του καθηγητή, και ιδιαίτερα όταν γνωρίζει και ερωτεύεται τη γυναίκα του, τότε τα πράγματα περιπλέκονται...
   Η ταινία στηρίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του πολυγραφότατου Alberto Moravia.
“Μια σπουδή πάνω στον άνθρωπο, τις ηθικές αξίες, τις σχέσεις του φασισμού με την 
καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που τον περιβάλλουν, 
προσδιορίζοντας ως κομφορμισμό τη χαμαιλεοντική συμπεριφορά του κάθε αναριχώμενου 
μικροαστού με την τερατώδη προσαρμοστική του ικανότητα. Στο τελευταίο πλάνο της ταινίας ο πρωταγωνιστής στυλώνει επίμονα (αλλά πάντα επιφυλακτικά) το βλέμμα του πάνω μας προσπαθώντας να αποσπάσει τη συγκατάθεση-συνενοχή του θεατή , που ξέρει ότι θα τον βρει οπωσδήποτε σε οποιαδήποτε αίθουσα, σε οποιαδήποτε γωνιά της γης.” Σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνείες, κοστούμια, μουσική, φωτογραφία, ντεκόρ όλα δένουν οργανικά και παράγουν ένα κινηματογραφικό αριστούργημα.

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Κυριακή 1 Φλεβάρη στις 20:00:''Όμορφα χωριά όμορφα καίγονται''

 Κυριακή 1/2 στις 20:00
''Όμορφα χωριά όμορφα καίγονται'' (Lepa Sela Lepo Gore)
Σκηνοθεσία: Σριντιάν Ντραγκόγεβιτς
Παίζουν: Ντράγκαν Μπιέλογκρλιτς, Νίκο Κόγιο
Γιουγκοσλάβικη, 1995, 125'

Δύο αδερφικοί φίλοι (ο Μίλαν- Βόσνιος χριστιανός- και ο Χαλίλ- Βόσνιος μουσουλμάνος) ζουν σ' ένα χωριό της Βοσνίας, μεγάλωσαν μαζί στον "υπαρκτό" σοσιαλισμό του Τίτο και της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας. Ωστόσο  με το ξέσπασμα του εμφυλίου μεταξελίσσονται σε στρατευμένους νέους στην υπόθεση της "εθνικής και θρησκευτικής" ολοκλήρωσης με το όπλο στο χέρι.
Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη ο τίτλος της ταινίας είναι παράφραση ενος εδαφίου της νουβέλας "Voyage au bout de la nuit"(Journey to the End of the Night) του συγγραφέα Louis-Ferdinand Céline, που περιέγραφε φλεγόμενα χωριά κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμιού πολεμού . Τα γυρίσματα έγιναν σε φυσικό τοπίο στο Višegrad της Bοσνίας(Σερβικός τομέας) και κάποιες σκηνές έλαβαν μέρος σε μέρη όπου είχαν γίνει πραγματικές μάχες. Το 1996 στο φεστιβάλ θεσσαλλονίκης απέσπασε το βραβείο κοινού.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι η μουσική της ταινίας δένει άψογα με το σενάριο και κορυφώνεται μέσα από το κομμάτι ''Igra rokenrol cela Jugoslavija" απο τους σέρβους ρόκερς Elektricni Orgazam.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Κυριακή 25 Ιανουαρίου στις 8.00μμ: ''Νο''


"Το 1988, όταν ο Pinochet ετοιμάζεται για το δημοψήφισμα που θα καθορίσει την προεδρία του στη Χιλή, η αντιπολίτευση αναθέτει σ' ένα νεαρό μαρκετίστα την καμπάνια της 'ΝΟ', εναντίον του Pinochet. Δεκαπέντε χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους καθεστωτικούς ο Rene Saavedra παράλληλα με την δική του μάχη στην προσωπική του ζωή, επιστρατεύει τους πιο δυνατούς όρους μάρκετινγκ και με τη βοήθεια των ακτιβιστών της αντιπολίτευσης καταστρώνουν ένα σχέδιο κι έχουν 27 ημέρες για να το εκτελέσουν σωστά, να κερδίσουν τις εκλογές και να απελευθερώσουν την χώρα τους."

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Κυριακή 18 Ιανουαρίου στις 8.00 μ.μ.: Ιστορίες για αγρίους


Κυριακή 18 Ιανουαρίου στις 8.00 μ.μ.

Ιστορίες για Αγρίους (Relatos Salvajes/Wild Tales). Σκηνοθεσία-Σενάριο: Diamian Szifron. Μουσική: Gustavo Santaolalla. Παραγωγή: Pedro Almodovar.
Παίζουν: Ricardo Darin, Oscar Martinez, Dario Grandinetti, Rita Cortese, Erica Rivas.
Αργεντινή/ Ισπανία, 2014, 122’.

Ο Αργεντινός Νταμιάν Σιφρόν γράφει και σκηνοθετεί μία κατάμαυρα απολαυστική, μακάβρια κωμωδία. Ένα σπονδυλωτό φιλμ που αποτελείται από έξι φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από την εκδίκηση ως απόρροια της αγανάκτησης, όταν τα σκοτεινά ένστικτα απελευθερώνονται. Η απιστία, η αδικία, η ανισότητα, οι ακραίες απαιτήσεις της καθημερινότητας είναι αυτά που οδηγούν τους ανθρώπους στο “Ιστορίες για Αγρίους” να ξεπεράσουν τα πολιτισμένα όρια συμπεριφοράς και να αφεθούν στην απόλαυση της απώλειας του ελέγχου. Την παραγωγή υπογράφει ο Ισπανός σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδόβαρ ο οποίος έσπρωξε την ταινία στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, διαβλέποντας στον Αργεντινό σκηνοθέτη Νταμιάν Σιφρόν, το ίδιο αιρετικό χιούμορ που διακατείχε και τις δικές του ταινίες.

“Αυτές οι ιστορίες προέκυψαν από τις πιο κρυφές γωνίες του μυαλού μου. Καθώς δούλευα σε άλλα πρότζεκτ, συχνά αντιμετώπιζα προβλήματα που έδειχναν ότι είναι αδύνατον να τα ολοκληρώσω, οπότε έγραφα ταυτόχρονα μικρές ιστορίες για να εξωτερικεύσω την αγανάκτηση μου. Όταν τις ένωσα, συνειδητοποίησα ότι είχαν μια συνοχή: είχαν όλες ως στόχο την εκδίκηση, την κάθαρση και την καταστροφή. Και την ένοχη απόλαυση του να χάνεις τον έλεγχο. Συχνά σκέφτομαι ότι ο δυτικός τρόπος σκέψης και η ανάλογα φτιαγμένη κοινωνία που ζούμε, μειώνει την ευαισθησία των ανθρώπων και καταστρέφει τους ανθρώπινους δεσμούς. Το Ιστορίες για Αγρίους, παρουσιάζει μεμονωμένα περιστατικά ανθρώπων που ζουν έτσι φυλακισμένοι χωρίς να το γνωρίζουν. Αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που αντί να καταπιέσουν την αγανάκτηση τους την αφήνουν ελεύθερη.” Diamian Szifron

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Κυριακή 11 Ιανουαρίου στις 8.00 μ.μ.: Cheap Thrills


Δυο φίλοι από τα παλιά συναντιούνται τυχαία μετά από χρόνια κα αντιλαμβάνονται πως η φτώχεια αποτελεί το νέο κοινό τους στοιχείο, μέχρι την στιγμή που ένα ζευγάρι αρχίσει να τους προκαλεί σε ένα σωρό περίεργα στοιχήματα και καπρίτσια με το αζημίωτο. Μια ταινία που αναπαριστά με ιδιαίτερη σκληρότητα αλλά και στιγμές μαύρης κωμωδίας την ταξική ανισότητα στην κοινωνία των ΗΠΑ, καθώς και τον κοινωνικό κανιβαλισμό που προκαλεί η κατάρρευση του μύθου του αμερικάνικου ονείρου.

Του Ε.L. Katz (2014)

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Κυριακή 4 Ιανουαρίου στις 8.00 μ.μ.: Δύο Μέρες, Μία Νύχτα



Κυριακή 4 Ιανουαρίου στις 8.00 μ.μ.

Δύο Μέρες, Μία Νύχτα / Deux Jours, Une Nuit των Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν

Παίζουν:  Μαριόν Κοτιγιάρ, Φαμπρίτσιο Ροντζιόνε  
Βέλγιο, Ιταλία, Γαλλία, Έγχρωμο, 2014, 95'

Σε αυτήν την ταινία του 2014, η Sandra επιστρέφει στη δουλειά ύστερα από την μάχη της με καταθλιπτική κρίση για να ανακαλύψει ότι πρέπει να απολυθεί για να μπορέσουν οι συνάδελφοί της να λάβουν το bonus τους. Σύμφωνα με τη διοίκηση, η μόνη ελπίδα να ξανακερδίσει η Σάντρα τη θέση εργασίας στο εργοστάσιο είναι να πείσει τους συναδέλφους να αρνηθούν αυτά τα μπόνους. Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, του Σαββατοκύριακου καλείται να πείσει κάθε συνάδελφο ξεχωριστά προκειμένου να κερδίσει την πλειοψηφία των ψήφων υπέρ της παραμονής της στην επαναληπτική ψηφοφορία της Δευτέρας.