Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Κυριακή 2 Φλεβάρη, 8μμ: Το λιμάνι της Χάβρης

του Άκι Καουρισμάκι
2011 | Φινλανδία | 93'

«Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος μοιάζει να αποφεύγει να καταπιαστεί με το φλέγον ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης, το οποίο είναι απόρροια μιας σταθερά επιδεινούμενης παγκόσμιας οικονομικής, πολιτικής και – πάνω απ’ όλα – ηθικής κρίσης. Μετανάστες από διάφορα μέρη του κόσμου, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν διέξοδο προς τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιμετωπίζονται παραδοσιακά ως πολίτες «Β’ κατηγορίας». Η αλήθεια είναι πως δεν έχω να προτείνω κάποια λύση πάνω στο συγκεκριμένο πρόβλημα, ωστόσο η σφοδρή μου επιθυμία να καταπιαστώ με το θέμα της μετανάστευσης με ενέπνευσε να γυρίσω αυτή την – όπως και να το κάνουμε – όχι και τόσο ρεαλιστική ταινία.»

νικημένοι αντιήρωες, εκκεντρικό χιούμορ, κυνικοί διάλογοι...
...ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια.

Κυριακή 2 Φλεβάρη
στον
Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο
Pasamontaña

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Κυριακή 26/1, 8μμ: Ταξί του Κάρλος Σάουρα

Κ. Σάουρα | Ισπανία | 1996 | 113'

H ταινία περιγράφει την ερωτική ιστορία δύο νέων στη Μαδρίτη, αλλά και τη σύγκρουσή τους, όταν η ηρωίδα ανακαλύπτει πως ο ταξιτζής πατέρας της μαζί με το φίλο της αποτελούν μέλη μιας νεοφασιστικής ομάδας ταξιτζήδων, που δολοφονούν όσους πελάτες τους θεωρούν ότι βρωμίζουν τη Μαδρίτη.

Με το TAXI ο Κάρλος Σάουρα καταφέρνει να αποτυπώσει μια ζοφερή εικόνα ενός υφέρποντος φασισμού στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη Ευρώπη.


Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Κυριακή 19/1, 8μμ: Οι Καταραμένοι του Λ. Βισκόντι

ΣΕΝΑΡΙΟ: Luchino Visconti, Nicola Badalucco, Enrico Medioli
ΧΩΡΑ: Ιταλία, Δυτική Γερμανία 1969 ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 156΄
ΠΑΙΖΟΥΝ: Dirk Bogarde, Ingrid Thulin, Helmut Griem, Helmut Berger, Renaud Verley, Umberto Orsini, Charlotte Rampling, Reinhard Kolldehoff, Albrecht Schoenhals κ.α

Ο Λουκίνο Βισκόντι ρίχνει το δικό του φως στον ίσκιο των ιστορικών γεγονότων για την επικράτηση του Γ΄ Ράιχ, μέσα από την εξιστόρηση των προσωπικών συγκρούσεων και των σχέσεων των Εσένμπεκ, με το καθεστώς με στόχο μια εξουσία «ή απόλυτη ή τίποτα». Μια εξουσία στην οποία όλα είναι επιτρεπτά, το έγκλημα, η φιλοδοξία, το μίσος που είναι ένας αστείρευτος πλούτος πάνω στον οποίο μπορεί πάντα να επενδύει ο ναζισμός. ”Οι Εσένμπεκ φέρνουν στον κόσμο παιδιά και κανόνια με τα ίδια συναισθήματα. Ο ναζισμός είναι δικό μας δημιούργημα. Γεννήθηκε στα εργοστάσιά μας, τράφηκε με τα χρήματά μας” δηλώνει ο φιλελεύθερος της οικογένειας Εσένμπεκ. 
 

Πρόγραμμα επόμενων προβολών


Κυριακή 19/1/2014
ΟΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΙ (La caduta degli dei) του Luchino Visconti

Κυριακή 26/1/2014
ΤΑΞΙ (Taxi) του Κάρλος Σάουρα

Κυριακή 2/2/2014
ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΑΒΡΗΣ (Le Havre) του Άκι Καουρισμάκι

Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

Κυριακή 12/1, 20.00: Earthlings - Οι γήινοι


S.Monson | music: Moby | 2005 | 95'

Ίσως το πιο πλήρες ντοκιμαντέρ για την εκμετάλλευση της φύσης και των ζώων από τον άνθρωπο με σκοπό τα οικονομικά οφέλη μέσα από την έρευνα για τον τρόπο που δουλεύει η -ελεγχόμενη από μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους- βιομηχανία τροφίμων της Αμερικής.

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

No ticket! 12 χρόνια σκλάβος

προβολή χωρίς κέρδος, εισιτήρια & διαφημίσεις

Κυριακή 5 Γενάρη 2014, 8μμ



Παραθέτουμε μια σχετικά ολοκληρωμένη κριτική της ταινίας που δεν αναφέρεται όμως στις σχέσεις, τους ρόλους και το πλέγμα των εξουσιών που περιγράφονται στην ταινία και που αντιστοιχούν σε μεγάλο βαθμό στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα των δυτικών κοινωνιών:

Η αληθινή ιστορία του Σόλομον Νόρθαπ, ενός μαύρου, καλλιεργημένου οικογενειάρχη και αναγνωρισμένου μουσική στην Αμερική προ του Εμφυλίου Πολέμου, ο οποίος απήχθη δολίως και πουλήθηκε ως σκλάβος στο Νότο. Αδυνατώντας να πιστέψει την κακοτυχία του, υπέμεινε 12 χρόνια δουλείας και υπέφερε τα πάνδεινα στα χέρια ενός σχεδόν παρανοϊκού σωματέμπορου, μέχρι να απελευθερωθεί.

Το 12 Χρόνια Σκλάβος, σκηνοθετημένο από τον μαύρο Βρετανό Στιβ Μακουίν, εκτός του ότι είναι η πληρέστερη ταινία για τη δουλεία, πραγματεύεται την αξιοπρέπεια και την ελπίδα με μοναδική πίστη και αληθοφάνεια, που ωστόσο δεν εμποδίζει την πολύπλοκη καλλιτεχνική προσέγγιση του Μακουίν στον ανθρώπινο ψυχισμό, σε όλες του τις εκφάνσεις.

Η δομή του φιλμ είναι αξιοθαύμαστη: στο κέντρο, βρίσκεται ο Σόλομον, άναυδος με την αναπάντεχη τροπή της ζωής του, σοκαρισμένος με την πονηριά, τον σαδισμό και την σισσύφεια τραγωδία που τον βρήκε στα καλά καθούμενα. Απέναντι του, οι άνδρες που αποτελούν τη βεντάλια, από το Α ως το Ω, της νοοτροπίας της εποχής. Στην κορυφή, ο Μπραντ Πιτ, που υποδύεται έναν Καναδό ρεφορμιστή, που απεχθάνεται την θανατική ποινή και αρχίζει να πιστεύει πως η δουλεία δεν πρέπει να συνεχίσει. Ο Σόλομον είναι η αφορμή να δράσει. Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς είναι ένας ανεκτικός και ευγενής αφέντης, αλλά ανέτοιμος να αντιδράσει μπροστά στην πρόκληση. Ο Μάϊκλ Φασμπέντερ φέρεται σα δυνάστης. Η προκατάληψη είναι παγιωμένη μέσα του, αν και η εξυπνάδα του φαίνεται να γεννά μια επίμονη, μικρή σκιά (που δεν μετατρέπεται εύκολα σε φως) σαν αγκάθι αμφιβολίας για την ορθότητα των πράξεων του. Παρασύρεται σε μια παρακμιακή ζωή, με τους μαύρους δούλους να υποκαθιστούν την ανάγκη του να σκοτώσει τον χρόνο του με παιχνίδια εξουσίας. Χορεύει ξεβράκωτος με ένα κοριτσάκι και γουστάρει τη μαύρη που έχει μάθει να μισεί, θεωρώντας πως ελέγχεται για κτηνοβασία! Κοντεύει να τρελαθεί γιατί όλα κλωτσάνε μέσα του. Στο αρνητικό άκρο ο Πολ Ντέϊνο, ένα τσιράκι ποτισμένο με την οπισθοδρομική αντίληψη του Νότου, ένα αναχρονιστικό φάντασμα παραδομένο αμαχητί στην ζωώδη αμάθεια και την ρατσιστική τυφλότητα.

Δίπλα στον Σόλομον, η σκλάβα Πάτσι, μια σπίθα αντίστασης "κατά της αρχής", που παλεύει να ορθοποδήσει απέναντι στην επαναλαμβανόμενη κακοποίηση της και την ανάγκη της να επιβιώσει πάση θυσία, χωρίς να διαθέτει τα πνευματικά φόντα. Οι συγκρούσεις της με τον Νόρθοπ είναι ενδεικτικές των διαφορών δυο ομόφυλων ανθρώπων, μιας λαϊκής και ενός μορφωμένου, που οι αφεντάδες θέλησαν να τους συνθλίψουν, αλλά δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, αν και υποφέρουν εξίσου. Η Πάτσι έχει μόνο παρόν, ο Νόρθοπ πιστεύει στην προοπτική.

Ο Μακουίν διακόπτει τον ανελέητο ρεαλισμό συνθέτοντας σκηνές ποιητικές και αποκαλυπτικές, όπως το καταπληκτικό, αργό, 360 μοιρών μονοπλάνο, το πρωινό που βρίσκει τον Νόρθοπ ημιθανή, κρεμασμένο από ένα δένδρο, ένα θέαμα για τους περίοικους, που τον κοιτάνε με διαφορετικές ματιές- κλεφτές, ενοχικές, χαιρέκακες, αδιάφορες, ανάλογα με την ταξική θέση και την βαθιά προδιάθεση τους, Ο τρόπος που αποτυπώνει την τρομακτική Οδύσσεια του Νόρθοπ είναι αφηγηματικά απέριττο, προσβάσιμος και συνάμα ανυποχώρητος. Διεισδύει σε όλους ανεξαιρέτως τους χαρακτήρες με τόλμη και θάρρος, συλλαμβάνοντας τις προθέσεις και τις αμφιβολίες μέσα από τις πράξεις και τις αντιδράσεις τους. Και φυσικά, παραδίδει ένα μάθημα κινηματογράφου και ανθρωπιάς, χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση προς το διδακτικό και αναμενόμενο κήρυγμα περί του προφανούς φασισμού πάνω στο δικαίωμα του καθενός στην προσωπική ελευθερία.

(Θοδ. Κουτσογιαννόπουλος)