«Reds» (Οι Κόκκινοι, 1981) 190′ με Warren Beatty, Diane Keaton & Jack Nicholson
Με τις όποιες
επιφυλάξεις, αλλά για την
αναπαράσταση μιας εποχής, όπου όλα
μοιάζαν δυνατά.
Η ταινία αφηγείται
τη ζωή του Τζον «Τζακ» Σάιλας Ριντ
(Γουόρεν Μπίτι), ενός Αμερικανού
δημοσιογράφου κατά τη διάρκεια του Α’
Παγκοσμίου Πολέμου. Τη γνωριμία και τη
σχέση του με τη Λουίζ Μπράιαντ* (Ντάιαν
Κίτον), μια παντρεμένη γυναίκα με
προοδευτικές και φιλελεύθερες ιδέες,
που αφήνει τον άντρα της για εκείνον
και γίνεται εκπρόσωπος του γυναικείου
φεμινισμού στην Αμερική της δεκαετίας
του 1910. Τη διαμονή του ζευγαριού στο
Γκρίνουιτς Βίλαντζ της Νέας Υόρκης,
όαση της ελεύθερίας έκφρασης και των
ηθών για τη συντηρητική αμερικανική
κοινωνία των αρχών του αιώνα. Τη γνωριμία
και τη σχέση του ζευγαριού με μεγάλες
προσωπικότητες της εποχής, όπως τον
δραματουργό Ευγένιο Ο’Νιλ(Τζακ
Νίκολσον), την αναρχική φεμινίστρια Έμμα
Γκόλντμαν* (Μορίν
Στέιπλετον) και τον συγγραφέα Μαξ
Ίστμαν (Έντουαρντ
Χέρμαν), καθώς και την πολιτική
τους διαμάχη πάνω στο θέμα του πολέμου
και της εργασίας με την κυβέρνηση
Γουίλσον, η οποία
τους οδήγησε στη Ρωσία του 1917 και την
Οκτωβριανή Επανάσταση. Ένα γεγονός που
άλλαξε τις ζωές τους για πάντα και ώθησε
τον Ριντ να γράψει το αριστούργημά του
πάνω στην επανάσταση με τίτλο «Οι
10 ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»…
Ο Γουόρεν Μπίτι
είχε τη φιλοδοξία από τα μέσα της
δεκαετίας του ’60 να χρηματοδοτήσει μια
ταινία με θέμα τη ζωή του Τζον Ριντ,
ιδρυτή του κομμουνιστικού εργατικού
κόμματος της Αμερικής. Ο ηθοποιός είχε
ήδη έτοιμο, κατά το 1969, το πρώτο σενάριο
της ταινίας με προσωρινό τίτλο «Οι
Σύντροφοι». Στις αρχές της δεκαετίας
του ’70 άρχισε να παίρνει συνεντεύξεις
από όλους τους φίλους και γνωστούς του
ζεύγους Τζον Ριντ και Λουίζ
Μπράιαντ, ώστε να
προστεθούν στην ταινία. To 1976 o Μπίτι
βρήκε έναν αξιόπιστο συνεργάτη στο
πλευρό του σεναριογράφου Τρέβορ Γκρίφιθς,
ο οποίος με την πείρα του τον βοήθησε
να διορθώσει και να εμπλουτίσει το
αρχικό σενάριο.
Πριν την προβολή της ταινίας ο τότε
Πρόεδρος των Η.Π.Α. και πρώην ηθοποιός
Ρόναλντ Ρίγκαν, ο οποίος θεωρούσε τον
κομμουνισμό διαβολική ιδεολογία και
τη Σοβιετική Ένωση διαβολική αυτοκρατορία,
κάλεσε τον Μπίτι στο Λευκό Οίκο για
ιδιωτική προβολή της ταινίας.
Η προβολή της ταινίας συνοδεύτηκε με
θετικά σχόλια από τους κριτικούς παρά
το γεγονός ότι το θέμα που πραγματευόταν
ήταν αρκετά τολμηρό. Το γεγονός ότι
προβλήθηκε σε περίοδο διαμάχης των ΗΠΑ
με την ΕΣΣΔ και ότι παρουσίαζε τη ζωή
ενός φιλοκομμουνιστή από θετική σκοπιά,
δε βοήθησε την ταινία να κάνει επιτυχία
στο Box Office. Οι εισπράξεις υπερέβαιναν
κατά λίγο τα έξοδα παραγωγής.
Μεγαλύτερο της ατού είναι η υπέροχη
φωτογραφία του Βιττόριο Στοράρο, που
σε συνδυασμό με την υποδειγματική
σκηνοθεσία του Μπίτι, δίνει στην ταινία
μια ποιητική αύρα, ανάλογη με εκείνη
που μπορεί να διακρίνει κανείς βλέποντας
το «Δόκτωρα Ζιβάγκο» του Ντέιβιντ Λιν
(μια ταινία που περιγράφει τα ίδια
γεγονότα από διαφορετική όμως σκοπιά).
Υπέροχες ερμηνείες κυρίως από την Κίτον
(η δεύτερή της καλύτερη μετά το «Νευρικό
Εραστή» (Annie Hall) του 1977) και την Στέιπλετον
και με έναν Μπίτι να ξεφεύγει από το
ξύλινο και ανέκφραστο ύφος που τον
χαρακτηρίζει, δίνοντας μια αξιοπρεπή
ερμηνεία. Το σενάριο βασίζεται σε
πραγματικά γεγονότα και σε υπαρκτά
πρόσωπα, ενώ ο Μπίτι απέφυγε με έξυπνο
τρόπο τη λογοκρισία παρουσιάζοντας τα
με ειλικρινή και αντικειμενικό τρόπο,
σε μια συντηρητική και αντικομμουνιστική
Αμερική.
Μοναδική ήταν επίσης και η σύλληψη
της ιδέας να πάρει συνεντεύξεις από
άτομα που γνώριζαν το ζευγάρι Ριντ και
Μπράιαντ, ώστε να εξηγήσουν στο κοινό
τα γεγονότα της περιόδου 1917-1920.
Το γεγονός ότι η ταινία έκανε εισπράξεις
της τάξεως έστω των 40 εκατομμυρίων
δολαρίων για την εποχή που γυρίστηκε
αποτελεί άθλο, όσο και οι 13 υποψηφιότητες
που έλαβε για όσκαρ.Η ακαδημία δεν
επρόκειτο ποτέ να βραβεύσει μια
ταινία που είχε ως θέμα τη Ρώσικη
Επανάσταση. Από μια λίστα καλύτερων
ταινιών επέλεξε ως νικήτρια…τους
«Δρόμους της Φωτιάς» που αναφερόταν σε
μια ομάδα Άγγλων αθλητών που διαγωνιζόταν
στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο
Παρίσι και που πέρα από τη μουσική
επένδυση του Βαγγέλη Παπαθανασίου και
την αρχική σεκάνς δεν είχε να προσφέρει
τίποτα το ιδιαίτερο. Παρόλα αυτά οι
«Κόκκινοι» παραμένουν μέχρι και σήμερα
μοναδική οπτικοακουστική εμπειρία.
________
ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΤΗΣ
ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΤΟΥ 1910
ΤΖΟΝ «ΤΖΑΚ» ΣΑΪΛΑΣ» ΡΙΝΤ
Στέλεχος του αμερικανικού εργατικού
κινήματος, συγγραφέας και δημοσιολόγος.
Γεννήθηκε στο Πόρτλαντ το 1887 και πέθανε
στη Μόσχα το 1920. Ο πατέρας του ήταν
δικαστής. Μετά την αποφοίτησή του από
το Πανεπιστήμιο του Χάρβαντ (1910) ασχολήθηκε
με τη δημοσιογραφία. Το 1914 δημοσίευσε
το βιβλίο «Το Επαναστατημένο Μεξικό»,
όπου υποστήριζε τον επαναστατικό αγώνα
του μεξικάνικου λαού και καταδίκαζε
την ανάμειξη των ΗΠΑ στις εσωτερικές
υποθέσεις του Μεξικού. Στην επιφυλλίδα
«Πόλεμος στο Κολοράντο» (1914) ο Τζον Ριντ
τάχθηκε κατά της τιμωρίας των απεργών
ανθρακωρύχων. Ήταν ανταποκριτής στα
μέτωπα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1914 –
15). Το 1916 δημοσίευσε το βιβλίο «Ο πόλεμος
στην Ανατολική Ευρώπη», στο οποίο
αποκάλυψε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα
του πολέμου. Ως πολεμικός ανταποκριτής
τον Αύγουστο του 1917 πήγε στη Ρωσία και
συνδέθηκε με τους μπολσεβίκους. Χαιρέτισε
θερμά την Οκτωβριανή Επανάσταση του
1917. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1918,
προσχώρησε στην αριστερή πτέρυγα
του Σοσιαλιστικού Κόμματος και
διεξήγαγε αγώνα κατά των δεξιών
οπορτουνιστικών καθοδηγητών, που
υποστήριξαν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Με τη συμμετοχή του στη συνδιάσκεψη των
αριστερών οργανώσεων της Ν. Υόρκης το
Φλεβάρη του 1919, διαμορφώθηκε οργανωτικά
η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού
Κόμματος. Ο Ριντ εκλέχθηκε συντάκτης
της νέας εφημερίδας «Κομμουνιστής της
Νέας Υόρκης», που άρχισε να εκδίδεται
από τον Απρίλη του 1919. Το ίδιο έτος
εκλέχθηκε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου
της Αριστερής Πτέρυγας. Τον Αύγ. – Σεπτ.
του 1919 ήταν ένας από τούς οργανωτές του
Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος της
Αμερικής (το 1921 συγχωνεύθηκε με το
Κομμουνιστικό Κόμμα της Αμερικής).
Ο Ριντ ήταν ομιλητής
σε πολλές δημόσιες συγκεντρώσεις και
έλεγε στον αμερικάνικο λαό την αλήθεια
για την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία.
Το Μάρτη του 1919 στις ΗΠΑ εκδόθηκε
το βιβλίο του «10 μέρες που συγκλόνισαν
τον κόσμο» – ένα πολύ πρωτότυπο έργο
για την Οκτωβριανή Επανάσταση,
όπου συνενώνονται η καλλιτεχνική αφήγηση
με στοιχεία και δημοσιολογικά σχόλια.
Τό βιβλίο του απέκτησε παγκόσμια φήμη
και εκτιμήθηκε πολύ από τον Β. I. Λένιν,
που του έγραψε και την εισαγωγή. Τον
Οκτώβρη ο Ριντ πήγε στη Μόσχα. Επανειλημμένα
συναντήθηκε με τον Λένιν. Ηταν μέλος
της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς
Κομμουνιστικής. Πήρε μέρος στις εργασίες
του 2ου Συνεδρίου της Κομιντέρν (Ιούλης
1920).
Πέθανε από τύφο. Ενταφιάστηκε στην
Κόκκινη Πλατεία, στον τοίχο του Κρεμλίνου.
Τό 1929 στις ΗΠΑ εμφανίστηκαν οι Λέσχες
που έφεραν το όνομα του Τζον Ριντ.
Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Το αριστούργημα του Τζον Ριντ «Οι 10
μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» έχει
μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη το 1928 &
από το μεγάλο Ρώσο σκηνοθέτη Σεργκέι
Άιζενσταϊν (σε συνεργασία με τον Γκριγκόρι
Αλεξάντροφ) και με τίτλο «Οκτώβρης»
(Oktyabr’: Desyat’ dney kotorye potryasli mir).
__________
ΛΟΥΙΖ ΜΠΡΑΪΑΝΤ
Αμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας.
Ήταν γνωστή για τις μαρξιστικές και
αναρχικές της ιδέες, καθώς και για τα
δοκίμιά της πάνω σε ριζοσπαστικά και
φεμινιστικά ζητήματα. Υπήρξε δημοσιογράφος
σε πολλές φιλοαριστερές εφημερίδες,
όπως η The Blast του Αλεξάντερ Μπέρκμαν.
Υπήρξε παντρεμένη με τον οδοντίατρο
Πολ Τρούλιντζερ, τον οποίο χώρισε όταν
ερωτεύτηκε το δημοσιογράφο Τζον Ριντ,
με τον οποίο μεταφέρθηκε στη Νέα Υόρκη,
όπου και οι δυο συνέχισαν να εργάζονται
ως δημοσιογράφοι. Ο Ριντ και η Μπράιαντ
παντρεύτηκαν το 1917 κι έπειτα ταξίδεψαν
στη Ρωσία, όπου έζησαν από κοντά την
Οκτωβριανή Επανάσταση. Μετά την επιστροφή
της στις Η.Π.Α. έγραψε το βιβλίο «Έξι
κόκκινοι μήνες στη Ρωσία», αναφέροντας
όλα όσα είδε κατά τη διάρκεια της
επανάστασης. Η Μπράιαντ ήταν στο πλευρό
του Ριντ, όταν εκείνος πέθανε από τύφο
το 1920 και που ήταν ένας από τους τρεις
Αμερικανούς που έχουν ενταφιαστεί στο
Κρεμλίνο. Επέστρεψε στην Αμερική, όπου
συνέχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος
και, μετά από ένα σύντομο γάμο με τον
Αμερικανό διπλωμάτη Γουίλιαμ Σι Μπούλιτ,
πέθανε το 1936 από εγκεφαλική αιμορραγία.
Επιστολή: Οι τελευταίες ημέρες με τον
John Reed:
https://www.marxists.org/archive/bryant/works/1920/john-reed.htm
Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Louise_Bryant
___________
*ΕΜΜΑ ΓΚΟΛΝΤΜΑΝ
Η Έμμα Γκόλντμαν (Emma Goldman) (27 Ιουνίου 1869
– 14 Μαΐου 1940) ήταν αναρχοκομμουνίστρια,
γνωστή για τα αναρχικά γραπτά και ομιλίες
της. Υιοθετήθηκε από τους φεμινιστές
δεύτερου κύματος και ανάχθηκε σε πρότυπη
εικόνα “επαναστάτριας γυναίκας”
φεμινίστριας. Ωστόσο, η Γκόλντμαν
διαδραμάτισε και ζωτικής σπουδαιότητας
ρόλο στην ανάπτυξη του αναρχισμού στις
ΗΠΑ και την Ευρώπη καθόλο το πρώτο μισό
του εικοστού αιώνα. Γεννημένη στη
Λιθουανία, μετανάστευσε στις ΗΠΑ στα
δεκαεπτά της και αργότερα εκτοπίστηκε
στη Ρωσία, όπου έγινε μάρτυρας της
Ρωσικής Επανάστασης. Πέρασε κάποια
χρόνια στο νότο της Γαλλίας όπου συνέγραψε
την αυτοβιογραφία της «Ζώντας τη ζωή
μου (Living my life) & άλλα έργα», προτού λάβει
μέρος στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο το
1936 ως η αγγλόφωνη εκπρόσωπος στο Λονδίνο
του CNT-FAI (Αναρχική Ιβηρική Ομοσπονδία).
Βιβλίο: Η απογοήτευσή μου στη Ρωσία:
http://eagainst.com/articles/rwssia-emma-goldman
Πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%88%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%93%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%BD%CF%84%CE%BC%CE%B1%CE%BD
__________
ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο’ΝΙΛ
Ο Ευγένιος Γκλάντστοουν Ο’Νηλ (αγγλικά
Eugene Gladstone O’Neill) (16 Οκτωβρίου 1888, Νέα Υόρκη
– 27 Νοεμβρίου 1953, Βοστώνη) ήταν ένας από
τους μεγαλύτερους Αμερικανούς θεατρικούς
συγγραφείς του εικοστού αιώνα. Τέσσερα
από τα θεατρικά του έργα τιμήθηκαν με
Βραβείο Πούλιτζερ, ενώ ο ίδιος τιμήθηκε
με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1936.
Ήταν ο πρώτος Αμερικανός δραματουργός
που υιοθέτησε στο έργο του τις τεχνικές
ρεαλισμού, που είχαν χρησιμοποιήσει
πριν από αυτόν Ευρωπαίοι συγγραφείς,
όπως ο Άντον Τσέχωφ, ο Ερρίκος Ίψεν και
ο Άουγκουστ Στρίντμπεργκ. Τα θεατρικά
του ήταν από τα πρώτα που γράφτηκαν στην
αμερικανική ιδιωματική διάλεκτο και
πραγματεύονταν περιθωριοποιημένους
χαρακτήρες που, ενώ είναι βουτηγμένοι
στη διαφθορά, πασχίζουν να διατηρήσουν
όνειρα και φιλοδοξίες, φτάνοντας εν
τέλει σε απόγνωση. Τα έργα του
χαρακτηρίζονται από τραγωδία και
απαισιοδοξία, ενώ η μοναδική κωμωδία
που έγραψε ήταν το "Ω, ερημιά!" (Ah,
Wilderness).
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9F%27%CE%9D%CE%B7%CE%BB
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου