ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΣΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ
USSAK, 2017, 120'
USSAK, 2017, 120'
στις Πλειάδες 22/4/18 18.00
Ο αυτοδιαχειριζόμενος κοινωνικός χώρος PASAMONTAÑA με τους δημιουργούς της ταινίας, τον σκηνοθέτη Κυριάκο Κατζουράκη & την Κάτια Γέρου, προβάλλουμε και συζητάμε για τα κεντρικά ζητήματα που θέτει η ταινία, την Kυριακή 22 Aπρίλη 2018, στον κινηματογράφο Πλειάδες, στο Πνευματικό Kέντρο του Δήμου Kορυδαλλού, Λαμπράκη & Ταξιαρχών, με ελεύθερη είσοδο.
Παρά τη συμμετοχή της στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μόντρεαλ 2017 & στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η ταινία «Ussak» του Κυριάκου Κατζουράκη δεν έτυχε καλής υποδοχής από τους ενσωματωμένους στο σύστημα κριτικούς ή διανομής ταινιών! Όχι για την καλλιτεχνική της αξία, με αυτή δεν ασχολήθηκαν, όσο για τα οράματα, τις “ουτοπίες”, τα μηνύματα που εκπέμπει..
Ας δούμε για τί μιλά το USSAK:
Το 2012 άρχισε να γράφεται το σενάριο του USSAK εν μέσω αναταραχής στη χώρα. Με άλμα στο χρόνο (20 με 30 χρόνια μετά), η ταινία προβάλλει φόβους & ελπίδες σε δυστοπικό μέλλον, όπου κυριαρχούν μελανοχίτωνες, ξένοι επενδυτές και δημοσιογράφοι προσκολλούμενοι της εξουσίας. Πρόσωπα βυθισμένα σε απάθεια και ψευδαισθήσεις, μέσα από συναντήσεις και άγριες συγκρούσεις, αφυπνίζονται και διεκδικούν μιαν άλλη ζωή. Στη βάση της ιστορίας η έννοια του σπόρου με όποια μορφή -κυριολεκτική, μεταφορική, συμβολική- μπορεί να τον σκεφτεί κανείς.
Με φόντο μια χώρα διαλυμένη και φοβισμένη κάπου στο κοντινό μέλλον, παρακολουθούμε τις ζωές και τις ιστορίες μιας σειράς ετερόκλητων ανθρώπων: Μιας πρώην περφόρμερ του δρόμου που δουλεύει στην γκαρνταρόμπα ενός σκυλάδικου, ενός 8χρονου κοριτσιού που περιφέρεται στους επικίνδυνους δρόμους, μιας ομάδας περιθωριακών που προσπαθούν να αντισταθούν, ενός ντραγκ/σόουμαν που απαγγέλει Καρούζο, ενός θρυλικού πιανίστα, του αρχηγού μιας ακαθόριστης σκοτεινής εξουσίας, αγροτών που προσπαθούν να προστατέψουν τα χωράφια τους από τους μεταλλαγμένους σπόρους, αλλά και μελών μιας ιδιότυπης λέσχης που ανησυχούν «μην ξυπνήσουν αναρχικά ανακλαστικά», υποστηρίζοντας την ίδια ώρα πως «κανείς δεν σηκώνει κεφάλι, γιατί δεν έχει»!
Κι αν χειροτερέψουν τα πράγματα;
Κι αν η ζωή γίνει ακόμη πιο αφιλόξενη και οι συνθήκες ακόμη πιο ακραίες;
Κι αν δε φανεί στο άμεσο μέλλον ένα αντίπαλο δέος που να σταθεί απέναντι σ’ όλα αυτά, απαιτώντας τα αυτονόητα;
Κι αν η ψυχή των ανθρώπων συρρικνωθεί ακόμη πιο πολύ, αν παραιτηθεί και πάψει να διεκδικεί μια ζωή με πληρότητα, όπως της αξίζει, τί γίνεται τότε;
Οι κεντρικοί ήρωες ζώντας κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, είναι εγκλωβισμένοι σ’ έναν άκρατο εγωισμό. Όταν όμως οι συγκρούσεις πυκνώνουν και γίνονται αφόρητες, κάτι αλλάζει στον καθένα από αυτούς και αρχίζει μια αλυσιδωτή αφύπνιση.
Η ταινία εξερευνά την έννοια της κοινότητας & το νόημα μιας ουτοπίας καθόλου ρομαντικής, όπως ακούγεται στο φινάλε: «Ο ουτοπιστής είναι σκληρός σαν ατσάλι. Ο απόλυτος υλιστής. Ο ουτοπιστής απαιτεί το γέλιο του πίσω & δίνει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν".
Ας δούμε για τί μιλά το USSAK:
Το 2012 άρχισε να γράφεται το σενάριο του USSAK εν μέσω αναταραχής στη χώρα. Με άλμα στο χρόνο (20 με 30 χρόνια μετά), η ταινία προβάλλει φόβους & ελπίδες σε δυστοπικό μέλλον, όπου κυριαρχούν μελανοχίτωνες, ξένοι επενδυτές και δημοσιογράφοι προσκολλούμενοι της εξουσίας. Πρόσωπα βυθισμένα σε απάθεια και ψευδαισθήσεις, μέσα από συναντήσεις και άγριες συγκρούσεις, αφυπνίζονται και διεκδικούν μιαν άλλη ζωή. Στη βάση της ιστορίας η έννοια του σπόρου με όποια μορφή -κυριολεκτική, μεταφορική, συμβολική- μπορεί να τον σκεφτεί κανείς.
Με φόντο μια χώρα διαλυμένη και φοβισμένη κάπου στο κοντινό μέλλον, παρακολουθούμε τις ζωές και τις ιστορίες μιας σειράς ετερόκλητων ανθρώπων: Μιας πρώην περφόρμερ του δρόμου που δουλεύει στην γκαρνταρόμπα ενός σκυλάδικου, ενός 8χρονου κοριτσιού που περιφέρεται στους επικίνδυνους δρόμους, μιας ομάδας περιθωριακών που προσπαθούν να αντισταθούν, ενός ντραγκ/σόουμαν που απαγγέλει Καρούζο, ενός θρυλικού πιανίστα, του αρχηγού μιας ακαθόριστης σκοτεινής εξουσίας, αγροτών που προσπαθούν να προστατέψουν τα χωράφια τους από τους μεταλλαγμένους σπόρους, αλλά και μελών μιας ιδιότυπης λέσχης που ανησυχούν «μην ξυπνήσουν αναρχικά ανακλαστικά», υποστηρίζοντας την ίδια ώρα πως «κανείς δεν σηκώνει κεφάλι, γιατί δεν έχει»!
Κι αν χειροτερέψουν τα πράγματα;
Κι αν η ζωή γίνει ακόμη πιο αφιλόξενη και οι συνθήκες ακόμη πιο ακραίες;
Κι αν δε φανεί στο άμεσο μέλλον ένα αντίπαλο δέος που να σταθεί απέναντι σ’ όλα αυτά, απαιτώντας τα αυτονόητα;
Κι αν η ψυχή των ανθρώπων συρρικνωθεί ακόμη πιο πολύ, αν παραιτηθεί και πάψει να διεκδικεί μια ζωή με πληρότητα, όπως της αξίζει, τί γίνεται τότε;
Οι κεντρικοί ήρωες ζώντας κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, είναι εγκλωβισμένοι σ’ έναν άκρατο εγωισμό. Όταν όμως οι συγκρούσεις πυκνώνουν και γίνονται αφόρητες, κάτι αλλάζει στον καθένα από αυτούς και αρχίζει μια αλυσιδωτή αφύπνιση.
Η ταινία εξερευνά την έννοια της κοινότητας & το νόημα μιας ουτοπίας καθόλου ρομαντικής, όπως ακούγεται στο φινάλε: «Ο ουτοπιστής είναι σκληρός σαν ατσάλι. Ο απόλυτος υλιστής. Ο ουτοπιστής απαιτεί το γέλιο του πίσω & δίνει φωνή σε αυτούς που δεν έχουν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου