Σκηνοθέτης: Iciar Bollain
Σεναριογράφος: Paul Laverty
Πρωταγωνιστές: Gael Garcia Bernal, Luis Tosar, Karra Elejalde
Χρονολογία Παραγωγής: 2010
Χώρα Παραγωγής: Ισπανία, Μεξικό, Γαλλία
Η ωμή πολιτική ταινία της Iciar Bollain, even the rain, κάνει συγκρίσεις ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό της Ευρώπης πέντε αιώνες πριν και στη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση. Ειδικότερα, δίνει υψηλής αξίας στιγμιότυπα των φτωχών χωρών, σαν ένα μέρος της αποικιακής τους εκμετάλλευσης.
Το σκηνικό της ταινίας τοποθετείται μέσα και γύρω από την CochaBamba, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Βολιβίας, την οποία ο τσιγκούνης κινηματογραφικός παραγωγός που βλέπουμε στην ταινία (Luis Tosar) έχει επιλέξει σαν ένα φτηνό υποκατάστατο της Hispaniola, για μια ταινία που κάνει για τον Χριστόφορο Κολόμβο. Το έτος είναι το 2000 και ο Costa είναι απροετοίμαστος να αντιμετωπίσει- στην πραγματική ζωή- τη λαϊκή εξέγερση των Βολιβιανών, μετά την πώληση από την κυβέρνηση των δικαιωμάτων του νερού της χώρας σε μια ιδιωτική πολυεθνική κοινοπραξία.
Τα τοπικά πηγάδια από τα οποία οι ντόπιοι αντλούσαν το νερό τους για αιώνες, τώρα σφραγίζονται. Διαμαρτυρίες ξεσπούν όταν οι τιμές που χρεώνει η εταιρία για το νερό αποδεικνύονται δυσβάσταχτες για τον πληθυσμό. Ο τίτλος "even the rain" αναφέρεται στην ιδέα ότι ακόμα και η συλλογή βρόχινου νερού θα μπορούσε να είναι παράνομη.
Ακριβώς τη στιγμή που ο Costa και το κινηματογραφικό συνεργείο φτάνουν για να ξεκινήσουν να κάνουν μια υψηλού επιπέδου ταινία, όπου θα καταδεικνύεται η εκμετάλλευση και η καταπίεση των ιθαγενών πληθυσμών από τον Κολόμβο, οι συγκρούσεις ανάμεσα στους Βολιβιανούς αγρότες και την κυβέρνση είναι έτοιμες να εκραγούν. Για τον Sebastian (Gael Garcia Bernal), τον ιδεαλιστή σκηνοθέτη, η ταινία που πρόκειται να γυρίσει είναι μια ευκαιρία να ανατρέψει το μύθο του Κολόμβου, σαν έναν ηρωικό εξερευνητή του Νέου Κόσμου, και να τον δείξει ως έναν αρπακτικό, άπληστο δράστη φρικαλεοτήτων και καταστροφέα της φύσης.
Οι δύο ιστορίες έχουν ομοιότητες. Κοινό σημείο (πρόσωπο κλειδί) ο κομπάρσος ιθαγενής που έχει τον ίδιο ρόλο και στις δύο: είναι ο καθοδηγητής της αντίστασης. Δηλαδή ο ρόλος που υποδύεται στην ταινία είναι παρόμοιος με τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει. Παρά τη μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ των δύο ιστοριών, αναρωτιέσαι μήπως τελικά γυρνάμε 500 χρόνια πίσω; Τότε ήταν ο χρυσός, τώρα το νερό. Ο λαός επαναστατεί και στις δύο περιπτώσεις, όταν φτάσει στα όρια, εξαντλώντας τις αντοχές του. Οι κατάκτητές, τότε, στο όνομα του Χριστού και του Βασιλέως παραλληλίζονται με τις εταιρίες- ομίλους που ενεργούν με γνώμονα το κέρδος, ενώ συμπεριφέρονται απέναντι στο λαό με την ίδια τακτική, για τους ίδιους σκοπούς.
Μια ταινία που σχολιάζει καυστικά το θέμα της υποδούλωσης από τη βιομηχανική εκμετάλλευση, δικαιολογώντας την επανάσταση του αυτονόητου. Χωρίς να γίνεται μελοδραματική και κουραστική, επισημαίνει τα ουσιώδη, ανεξαρτήτως διαφορών στο χρόνο και στον τόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου