Σκηνοθέτης: Esteban Sapir
Σεναριογράφος: Esteban Sapir
Πρωταγωνιστές: Alejandro Urdapilleta, Valeria Bertuccelli, Julieta Cardinali
Χώρα Παραγωγής: Αργεντινή
Χρονολογία Παραγωγής: 2007
"Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πόλη χωρίς φωνή. Κάποιος έκλεψε τις φωνές όλων των κατοίκων. Πολλά, πάρα πολλά χρόνια πέρασαν και κανείς δε φαινόταν να ενοχλείται από τη σιωπή."
Με το La Antena, ο Esteban Sapir δίνει μορφή στη βωβή, φανταστική δυστοπία του, χρησιμοποιώντας όλα τα μονόχρωμα, εξπρεσιονιστικά στυλιζαρίσματα του βωβού κινηματογράφου- όχι ότι η "πολή χωρίς φωνή" είναι εντελώς σιωπηλή. Που και που ακούγεται μια ανθρώπινη φωνή, υπάρχει επιπλέον ο θόρυβος, η μουσική και ακόμα, σε στιγμές υποτιθέμενης σιωπής, ακούγεται καθαρά ο ήχος της μπομπίνας που γυρίζει.
Και φυσικά, όπως φαίνεται και από τα παραπάνω, υπάρχει και κείμενο. "Έχουν πάρει τις φωνές μας αλλά ακόμα έχουμε λέξεις", όπως το θέτει ένας χαρακτήρας- κι έτσι οι πολίτες είναι ακόμη ικανοί να επικοινωνούν με το διάβασμα των χειλιών, με σημειώσεις, αλληλογραφία ή ακόμα και με υπότιτλους (οι οποίοι στην ταινία έχουν μια φυσικότητα που τους καθιστά διαθέσιμους τόσο για τους χαρακτήρες όσο και για τους θεατές).
Μια ψυθιριστή ατάκα μπορεί να μισοκαλυφθεί από ενα παλτό για να κρυφτεί από τα αδιάκριτα μάτια΄ ένας άντρας φυσά ένα δαχτυλίδι καπνού για να σχηματίσει το "ο" στο λόγο του΄ ένας άλλος χρησιμοπιεί ένα μεγάφωνο για να κάνει τους υπότιτλούς του να εμφανιστούν μεγαλύτεροι΄ οι λέξεις μπορούν θυμωμένα να σαρωθούν από την οθόνη΄ ο ήχος ένος πυροβόλου όπλου ξεσπά σε όλον τον ουρανό. Όλα αυτά αποδομούν ευφυώς τις συμβάσεις των υπότιτλων και μεσότιτλων- αλλά είναι επίσης και μια ωδή στην εφευρετικότητα με την οποία η ανθρωπότητα βρίσκει τελικά έναν τρόπο να επικοινωνήσει. Ακόμα και εν τη απουσία του προφορικού λόγου, ο γραπτός έχει σχηματίσει τη δική του συμπαγή μορφή, ως μέσο έκφρασης, επιτρέποντας να συνεχιστεί ένα είδος πολιτισμένης ζωής για έναν πληθυσμό που διαφορετικά θα είχε φιμωθεί.
Ένας δεσποτικός βιομήχανος όμως, που ονομάζεται κ. TV, σχεδιάζει να κλέψει και τις λέξεις των ανθρώπων. Φαίνεται ότι οι μόνοι άνθρωποι που μπορούν να σταματήσουν τον κ. TV και να αποκαταστήσουν την για πολύ καιρό χαμένη φωνή της πολής είναι ένας επισκευαστής τηλεοράσεων, η διαλυμένη του οικογένεια και ο τυφλός γιος της Voice (μιας μυστηριώδους γυναίκας που έχει διατηρήσει την ικανότητά της να μιλάει), ο οποίος έχει κληρονομήσει τη δύναμη της ομιλίας.
Αυθόρμητο, αλληγορικό και ποιητικό, το La Antena είναι ένα μεθυστικό και πυκνό κομμάτι του κινηματογράφου, το οποίο ρέπει προς το παράδοξο. Ακόμα και όταν δείχνει ένα βωβό τραγουδιστή νυχτερινού κέντρου, ο οποίος μπορεί μόνο να συγχρονίσει τα χείλη του σε ένα κολλημένο δίσκο, κάνει σαφείς παραπομπές σε προηγούμενες ταινίες (πχ στο "a trip to the moon", του George Melies, στο "Dr Mabuse", του Fritz Lang, στο "the gambler and metropolis", στο "eye without a face", του George Franju, στο "soylent green", του Richard Fleischer, στο "Brazil", του Terry Gilliam), υπονοώντας ότι ο κινηματογράφος μπορεί να είναι και ο ίδιος καταδικασμένος να τραγουδά πάντα τους ίδιους παλιούς ήχους.
Mερικές φορές ο κινηματογράφος ξυπνά τις αισθήσεις, άλλες φορές ταράζει τα πιο βαθιά συναισθήματα και άλλες εξασκεί την ευφυϊα- αλλά το La Antena απευθύνεται και στα τρία ταυτόχρονα. Γιατί η ταινία του Sapir είναι οπτικά όμορφη, πνευματικά διεγερτική και πλήρως καυστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου