Σκηνοθεσία: Adam Elliot
Σενάριο: Adam Elliot
Πρωταγωνιστές: Toni Collette, Phillip Seymour Hoffman, Eric Bana
Χώρα Παραγωγής: Αυστραλία
Χρονολογία Παραγωγής: 2009
Το Mary & Max είναι μια ταινία που έσκασε στο προσκήνιο κάπως απροσδόκητα. Πρόκειται μάλλον για έναν κάπως χλιαρό τίτλο που δεν προκαλεί το ενδιαφέρον, αλλά πίσω από αυτήν την κάπως βαρετή λογοτεχνική πρόσοψη βρίσκεται μια πολύ πλούσια και επιτυχημένη ταινία. Το Mary & Max είναι προφανώς ένα έργο που έγινε με αγάπη, έχοντας όμως την κατάλληλη χρηματική υποστήριξη ώστε να μετατραπεί σε ένα θαύμα. Η ταινία είναι ένας εορτασμός της παλιομοδίτικης καλλιτεχνικής παραγωγής. Όλοι οι χαρακτήρες δημιουργήθηκαν από πολυμερή, πηλό, πλαστικό και μέταλλο και είναι κινηματογραφημένοι με την παραδοσιακή τεχνική. Κάποια από τα σκηνικά χρειάστηκαν πάνω από δύο μήνες για να κατασκευαστούν.
Το Mary & Max αφηγείται την ιστορία δύο μοναχικών ψυχών που βρέθηκαν κατά λάθος. Η εφτάχρονη Mary γράφει στον Max ζητώντας συμβουλές κι έτσι ξεκινούν να αλληλογραφούν. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης της Mary και η ταλαιπωρία του Max λόγω του σύνδρομου Asperger από το οποίο πάσχει δημιουργούν μεγάλες δυσκολίες στη σχέση τους και δε θα χρειαστεί πολύ μέχρι να ανακαλύψουν ότι το να έχεις φίλους μπορεί να γίνει μια οδυνηρή εμπειρία.
Οπτικά το Mary & Max είναι από τα καλύτερα έργα που έχουν κινηματογραφηθεί με πλαστελίνη. Ο κόσμος της Mary (ένα μικρό χωριό στην Αυστραλία) είναι ιδωμένος μέσα από ένα σκούρο καστανό φίλτρο, ενώ του Max (Νέα Υόρκη) είναι κατασκευασμένος στις αποχρώσεις του μαύρου- άσπρου. Τα σκηνικά είναι φτιαγμένα με εξαιρετική λεπτομέρεια και δείχνουν μεγαλειώδη.
Το soundtrack είναι διασκεδαστικό, ιδιότροπο, με ξαφνικά ξεσπάσματα, ακόμα και συγκινητικό ενίοτε. Χρησιμοποιούνται κάποια αρκετά γνωστά μουσικά κομμάτια αλλά τοποθετημένα σε ένα νέο πλαίσιο. Οι φωνητικές αποδόσεις των χαρακτήρων είναι εκπληκτικά ισχυρές επίσης, με τον εξαιρετικό Phillip Seymour Hoffman να παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ατμόσφαιρας του φιλμ.
Η πραγματική ομορφιά του Mary & Max βρίσκεται στην ισορροπία ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα. Η ταινία έχει μια μάλλον σκοτεινή δριμύτητα και καθώς πολλά μικρά γεγονότα και λεπτομέρειες παρουσιάζονται ως αστεία, καθώς η ταινία προχωρά ανακαλύπτει κανείς ότι κρύβονται περισσότερα πίσω από τη χαρούμενη επιφάνεια της ταινίας. Σε μερικές σκηνές ο Elliot διαλύει το κωμικό περιτύλιγμα και είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα μπορεί να περάσει από τη μαύρη κωμωδία σε άβολες δραματικές σκηνές.
Δεν υπάρχει ούτε μια βαρετή στιγμή στην ταινία. Είναι αστεία, προσφιλής και σκοτεινή ταυτόχρονα, πετυχαίνοντας μια σπάνια ισορροπία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου