Κυριακή 16/11: Φράουλες και αίμα στις 20:00

Έγχρωμη αμερικάνικη, 109΄, 1970, του Stuart Hagmann με τους Bruce Davison, Kim Darby, Bud Cort, Murray MacLeod, Tom Foral. Επιπλέον συντελεστές: Ian Freebairn-Smith, Buffy Sainte-Marie, Neil Young

       
 “Πολλοί ρωτούν ποιοι είμαστε και μερικοί νομίζουν κιόλας πως το ξέρουν. Είμαστε, λέει, ένα μάτσο μυξιάρικα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Είναι δύσκολο να πω τι ακριβώς είμαστε. Αλλά δεν έχουμε μύξες. Εκείνο που έχουμε είναι φόβος κι ελπίδα. Ή μεταπτώσεις, καθώς λένε...”. Απόσπασμα από το βιβλίο-ντοκουμέντο του 19χρονου τότε Αμερικανού φοιτητή καταληψία James S. Kunen “Φράουλες και αίμα” (The Strawberry Statement, 1969).

       

 H ταινία “Φράουλες και αίμα”, βασισμένη στα γεγονότα, θα θυμίζει για πάντα το Berkley. Κλασσική ταινία της αντικουλτούρας της γενιάς του ’60, βασισμένη στο βιβλίο του φοιτητή James Simon Kunen, στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του ως φοιτητής από τα πραγματικά γεγονότα της εξέγερσης των φοιτητών την περίοδο 1966-’68 στο Πανεπιστήμιο της Columbia στη Νέα Υόρκη. Έμφαση δίνεται στα γεγονότα του Απριλίου 1968 όταν διαμαρτυρόμενοι φοιτητές κατέλαβαν το πανεπιστήμιο, εκφράζοντας την ολοκληρωτική απόρριψη του ιμπεριαλισμού των HΠA μαζί με την εναντίωσή τους για όλα τα μείζονα κοινωνικά ζητήματα που καθόρισαν τη δεκαετία του ’60. Παλεύουν ενάντια στην υποστήριξη της πρυτανείας στον πόλεμο του Βιετνάμ, στα κέντρα κατάταξης στο στρατό που λειτουργούν στο εσωτερικό του πανεπιστημίου και στις φυλετικές διακρίσεις, ενώ κύριο πεδίο δράσης τους γίνεται ο αγώνας ενάντια στο σύστημα και το ρόλο της εκπαίδευσης. H αναταραχή διαρκεί δύο μήνες και διαλύεται βίαια από την αστυνομία και την εθνοφυλακή. Το 1968 το πανεπιστήμιο του Berkley στο Σαν Φρανσίσκο γιορτάζει τα 100 χρόνια του. Το Μάη, έπειτα από πορεία συμπαράστασης στους γάλλους φοιτητές, καταλαμβάνεται με αντιρατσιστικά και αντιπολεμικά αιτήματα. Στην κατάληψη συμμετέχουν ο «Σύνδεσμος για τη σεξουαλική ελευθερία» και στελέχη της οργάνωσης των μαύρων “Black Power”. Στις 15 Mαΐου οι φοιτητές συγκρούονται με την αστυνομία, που πυροβολεί εναντίον του άοπλου πλήθους. Τραυματίζονται 100 περίπου καταληψίες.

       Ο Φιλανδός Stuart Hagmann δουλεύει με ερασιτέχνες ηθοποιούς, παρεμβάλλει μουσικά ιντερλούδια, αφηγείται, σαν να μιλά για την πιο γνωστή και αυτονόητη κι όμως την πιο σοβαρή ιστορία του κόσμου. Θα μείνει αξέχαστη η τελευταία σκηνή με τους φοιτητές να τραγουδάνε το “Give peace a chance”, καθισμένοι στο γυμναστήριο και τους μπάτσους να τους τραβολογάνε. Η ταινία είναι παραγωγή του 1970, περίοδο της χούντας στην Ελλάδα. Πρόλαβε και προβλήθηκε 3 μέρες πριν την πάρουν είδηση και την απαγορέψουν!! Τραγούδια γνωστών καλλιτεχνών της δεκαετίας του ’60 (John Lennon, Crosby, Stills, Nash & Young, Buffy Sainte-Marie, Thunderclap Newman, Richard Strauss, Neil Young, Ian Freebairn-Smith) ακούγονται καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ο τίτλος της ταινίας και του βιβλίου προέρχεται από την απαξιωτική δήλωση ενός εκ των ακαδημαϊκών του Columbia, του καθηγητή πολιτικής φιλοσοφίας Herbert L. Deane, σχετικά με τις απόψεις των φοιτητών για τη γενικότερη πολιτική του πανεπιστημίου: “Δε με ενδιαφέρουν περισσότερο από το αν τους αρέσουν ή όχι οι φράουλες!”, ανακοίνωσε σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο.