Κυριακή 20/01 στις 20:00 - Mudbound

Mudbound 

Έτος: 2017

Σκηνοθεσία: Dee Rees 

Διάρκεια: 130’

Η γη είναι αδιάφορη για τις φιλοδοξίες του ανθρώπου.

Μας κάνει ίσους απέναντι στις βασικές ανάγκες:

το φαγητό, τη στέγη, την τροφή.

Οι παράλληλες πορείες δύο οικογενειών στο Δέλτα του Μισισιπή -των νέων λευκών ιδιοκτητών McAllan’s και των μαύρων μισθωτών καλλιεργητών Jacksons- μέσα από μια δυνατή φιλία που προκαλεί την κοινωνία στην οποία ζουν.

Βαλτωμένη από το ρατσισμό και το φυλετικό μίσος ατμόσφαιρα στην περιοχή, την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. «Ακόμα και τα όνειρά μου είχαν καφέ χρώμα», θα πει στην αρχή κιόλας της ταινίας η κεντρική λευκή ηρωίδα Λόρα ΜακΑλαν, καλλιεργημένη κι ευαίσθητη γυναίκα, που θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τον πεισματάρη σύζυγό της Χένρι στο δέλτα του Μισιπή, για να ζήσουν μαζί με τις δύο κόρες τους και τον σκληροτράχηλο και κατάφωρα ρατσιστή πεθερό της μια αγροτική ζωή γεμάτη κακουχίες. 

Η σκηνοθέτης Rees τοποθετεί το θεατή in medias res στα τεκταινόμενα, καταφέρνει να αποφύγει το διδακτισμό και τη μανιχαϊστική προσέγγιση του ζητήματος του ρατσισμού και να αναδείξει την παθογένεια του φυλετικού μίσους στον αμερικανικό Νότο ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της κοινωνικής οργάνωσης της εποχής. Το Mudbound χτίζει αργά και υποδόρια την τραγωδία, με την ίδια σκληρότητα και νομοτέλεια του άγριου φυσικού τοπίου του Μισισιπή, που αποτυπώνεται μοναδικά στα κάδρα της διευθύντριας φωτογραφίας Ρέιτσελ Μόρισον (πρώτη γυναίκα υποψήφια στη συγκεκριμένη κατηγορία στα Όσκαρ)

Σε μια εποχή που η θρησκοληψία και η μισαλλοδοξία αναβιώνουν επικίνδυνα, όχι μόνο στην Αμερική αλλά παγκόσμια, το Mudbound ξεφεύγει από τα στενά όρια και την ασφαλή απόσταση μιας ταινίας εποχής και θίγει ζητήματα διαχρονικά επίκαιρα κι επιτακτικά. Κι αν ο βούρκος της οπισθοδρόμησης απειλεί και πάλι να πνίξει κάθε έννοια προόδου, η Ντι Ρις με ευαισθησία και δυναμισμό τολμά να επιμείνει στην αγάπη, που καταφέρνει να επιβιώσει και να ανθίσει ακόμα και κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες. 

Σημείωμα σκηνοθέτιδας Dee Rees:

‘‘Το Mudbound έχει να κάνει με την κοινωνική τάξη, φυλετικό μίσος, οικογένεια, φιλία, τον πόλεμο, τον ατελείωτο αγώνα με τη γη. Όπως οι συζητήσεις για φυλετικά ζητήματα και θέματα ανισότητας σε αυτή τη χώρα, έτσι η οικογένεια McAllan και η οικογένεια Jackson μοιάζουν βαλτωμένες στις προκαταλήψεις και στη μισαλλόδοξη ιεραρχική δομή που τους επιβάλλει η Αμερική. Για κάθε μικρή πρόοδο που σημειώνει κάποιος χαρακτήρας καθώς προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο, υπάρχει μια μεγαλύτερη ανατροπή που τους βυθίζει στην αμφιβολία και τον αγώνα. 

Η ταινία έχει να κάνει με το να μην μπορείς να επιστρέψεις στο σπίτι σου, με το πώς η οικογένεια, χωρίς να το υποπτεύεται, μπορεί να σε πνίξει. Με το τι σημαίνει να είσαι πολίτης, μιας χώρας, ενός μέρους και της ίδιας της γης.

Δύο οικογένειες, μια μαύρη και μία λευκή, παλεύουν να επιβιώσουν σε μια απομακρυσμένη βαμβακοφυτεία στο δέλτα του Μισισιπή και δένονται με ισχυρά δεσμά, όταν δύο από τα μέλη τους θα επιστρέψουν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και θα βρουν κοινά, παρά τις προκαταλήψεις.

Οι ατομικότητες μοιάζουν αναπόφευκτα δεμένες. Όλοι οι χαρακτήρες τραβούν το ίδιο σχοινί και ψάχνουν ισορροπία. Τους ενώνει το γεγονός ότι όλοι παλεύουν. Όταν συνεργάζονται, υποχρεώνονται να εξασφαλίζουν την επιβίωση τους και αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον σαν ανθρώπινα όντα’’.

Οι ηθοποιοί 

Florence Jackson, ενσαρκώνει η καλλιτέχνης hip hop και soul, Mary J Blige Ενσωματώνει με κάθε λέξη και με κάθε σιωπή τη στωικότητα και την απελπισία μιας παγιωμένης κοινωνικής αδικίας αιώνων. Η οικογένεια του Χαπ και της Φλόρενς Τζάκσον συνεχίζουν τη μακρόχρονη παράδοση των σκλάβων προγόνων τους, δεν έχουν δικαίωμα να αποκτήσουν τίτλους ιδιοκτησίας στη γη που οργώνουν, αλλά αναγκάζονται να δουλεύουν ως μισθωτοί καλλιεργητές για τους ΜακΆλαν και να υπομένουν στωικά τον υφέρποντα ή έκδηλο ρατσισμό τους, σκύβοντας το κεφάλι σε εξουσιαστικές δομές αιώνων, που η επίσημη κατάργηση της δουλείας μόνο τυπικά εξαφάνισε.

Ronsel Jackson: Όταν γυρίζει από την Ευρώπη, βλέπεις ακόμα τον πόλεμο στα μάτια του. Κυκλοφορεί ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας λόγω της καταγωγής του. Αντίποδας του απάνθρωπου παππού των McAllan.

Κεντρική στην ιστορία της ταινίας είναι η προκλητική φιλία ανάμεσα στον Ronsel Jackson και τον Jamie McAllan. Αναπτύσσουν δυνατή φιλία που προκαλεί την αδιάλλακτη τοπική κοινωνία. Οι κόσμοι τους είναι παράλληλοι. Ο Β’παγκόσμιος πόλεμος τους αλλάζει επώδυνα για πάντα. Χάνουν καλούς φίλους και η απώλεια της αθωότητας τους κάνει σκληρούς. Είχε ενδιαφέρον πόση αγάπη μπορούν να αναπτύξουν δύο άνθρωποι, αφού περάσουν τις ίδιες δυσκολίες. 

Jamie McAllan, δεν έχει επαφή με τον κόσμο, όταν τον πρωτοσυναντάμε, είναι καλλιτέχνης και θέλει να γίνει ηθοποιός, αλλά όταν επιστρέφει από τον πόλεμο είναι σαν σκιά. Οι καλύτεροι δεν επιβιώνουν πάντα και βυθίζεται στη λύπη, μέχρι που βρίσκει έναν φίλο στο πρόσωπο του Ronsel. Δεν είναι ο άντρας που θέλει ο πατέρας του να είναι και ποτέ δε θα γίνει όπως ο αδελφός του. Από ονειροπόλος γίνεται φάντασμα. Αδελφός Χένρι

Laura McAllan:Βλέπει πέρα από το ρατσισμό και την αδικία και δένεται με τη μαύρη γειτόνισσα της. Γυναίκα του Henry McAllan, ιδιοκτήτης φάρμας που έχει στη δούλεψη του τους Jacksons χάρη στην τιμιότητα του Hap Jackson. Από τον Α’Παγκόσμιο Πόλεμο επέστρεψε κουτσαίνοντας μόνιμα. Το λευκό χρώμα του δέρματός τους τούς δίνει την υπεροχή και κυρίως το δικαίωμα της ιδιοκτησίας στη γη που καλλιεργούν. Γιος του Pappy McAllan, η ενσάρκωση του ακραίου φυλετικού μίσους, ένας ανίκανος, θυμωμένος άντρας, που λειτουργεί με μόνο κριτήριο τον εαυτό του. Ρατσιστής που υπηρετεί το μίσος με λόγια και πράξεις. Απάνθρωπος, χωρίς λογική, γιατί ο ρατσισμός το κάνει αυτό (DeeRees).

Τα στοιχεία της φύσης

Η ταινία γυρίστηκε σε φυσικό περιβάλλον, για να αποδώσει την ατμόσφαιρα του αυθεντικού αγροτικού νότου. Η φάρμα όπου έγινε το γύρισμα έχει τις γνήσιες καλύβες των αγροτών εκείνης της εποχής, άψογα διατηρημένες. 

Διευθύντρια φωτογραφίας Rachel Morrison: “Η γη είναι αδιάφορη για τους κόπους, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του ανθρώπου. Η γη είναι μια δύναμη που ταπεινώνει και μας κάνει ίσους απέναντι στις βασικές ανάγκες: το φαγητό, τη στέγη, την τροφή”.